Benefit of failure - JK Rowling

JK Rowling's Harvard Address - Excellent! Take time out to read this!

Must read – Long but worth every minute


The Fringe Benefits of Failure, and the Importance of Imagination
Harvard University Commencement Address
J.K. Rowling

Copyright June 2008

As prepared for delivery

President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, proud parents, and, above all, graduates,

The first thing I would like to say is 'thank you.' Not only has Harvard given me an extraordinary honour, but the weeks of fear and nausea I've experienced at the thought of giving this commencement address have made me lose weight. A win-win situation! Now all I have to do is take deep breaths, squint at the red banners and fool myself into believing I am at the world's best-educated Harry Potter convention.

Delivering a commencement address is a great responsibility; or so I thought until I cast my mind back to my own graduation. The commencement speaker that day was the distinguished British philosopher Baroness Mary Warnock. Reflecting on her speech has
helped me enormously in writing this one, because it turns out that I can't remember a single word she said. This liberating discovery enables me to proceed without any fear that I might inadvertently influence you to abandon promising careers in business, law or politics for the giddy delights of becoming a gay wizard.

You see? If all you remember in years to come is the 'gay wizard' joke, I've still come out ahead of Baroness Mary Warnock. Achievable goals: the first step towards personal improvement.

Actually, I have wracked my mind and heart for what I ought to say to you today. I have asked myself what I wish I had known at my own graduation, and what important lessons I have learned in the 21 years that has expired between that day and this.

I have come up with two answers. On this wonderful day when we are gathered together to celebrate your academic success, I have decided to talk to you about the benefits of failure. And as you stand on the threshold of what is sometimes called 'real life', I want to extol the crucial importance of imagination.

These might seem quixotic or paradoxical choices, but please bear with me.

Looking back at the 21-year-old that I was at graduation, is a slightly uncomfortable experience for the 42-year-old that she has become. Half my lifetime ago, I was striking an uneasy balance between the ambition I had for myself, and what those closest to me
expected of me.

I was convinced that the only thing I wanted to do, ever, was to write novels. However, my parents, both of whom came from impoverished backgrounds and neither of whom had been to college, took the view that my overactive imagination was an amusing personal quirk that could never pay a mortgage, or secure a pension.

They had hoped that I would take a vocational degree; I wanted to study English Literature. A compromise was reached that in retrospect satisfied nobody, and I went up to study Modern Languages. Hardly had my parents' car rounded the corner at the end of the road than I ditched German and scuttled off down the Classics corridor.

I cannot remember telling my parents that I was studying Classics; they might well have found out for the first time on graduation day. Of all subjects on this planet, I think they would have been hard put to name one less useful than Greek mythology when it came to
securing the keys to an executive bathroom.

I would like to make it clear, in parenthesis, that I do not blame my parents for their point of view. There is an expiry date on blaming your parents for steering you in the wrong direction; the moment you are old enough to take the wheel, responsibility lies with you. What is more, I cannot criticise my parents for hoping that I would never experience poverty. They had been poor themselves, and I have since been poor, and I quite agree with them that it is not an ennobling experience. Poverty entails fear, and stress, and sometimes depression; it means a thousand petty humiliations and hardships. Climbing out of poverty by your own efforts, that is indeed something on which to pride yourself, but
poverty itself is romanticised only by fools.

What I feared most for myself at your age was not poverty, but failure.

At your age, in spite of a distinct lack of motivation at university, where I had spent far too long in the coffee bar writing stories, and far too little time at lectures, I had a knack for
passing examinations, and that, for years, had been the measure of success in my life and that of my peers.

I am not dull enough to suppose that because you are young, gifted and well-educated, you have never known hardship or heartbreak. Talent and intelligence never yet inoculated anyone against the caprice of the Fates, and I do not for a moment suppose that everyone here has enjoyed an existence of unruffled privilege and contentment.

However, the fact that you are graduating from Harvard suggests that you are not very well-acquainted with failure. You might be driven by a fear of failure quite as much as a desire for success. Indeed, your conception of failure might not be too far from the average
person's idea of success, so high have you already flown academically.

Ultimately, we all have to decide for ourselves what constitutes failure, but the world is quite eager to give you a set of criteria if you let it. So I think it fair to say that by any conventional measure, a mere seven years after my graduation day, I had failed on
an epic scale. An exceptionally short-lived marriage had imploded, and I was jobless, a lone parent, and as poor as it is possible to be in modern Britain, without being homeless. The fears my parents had had for me, and that I had had for myself, had both come to pass, and by every usual standard, I was the biggest failure I knew.

Now, I am not going to stand here and tell you that failure is fun. That period of my life was a dark one, and I had no idea that there was going to be what the press has since represented as a kind of fairy tale resolution. I had no idea how far the tunnel extended,
and for a long time, any light at the end of it was a hope rather than a reality.

So why do I talk about the benefits of failure? Simply because failure meant a stripping away of the inessential. I stopped pretending to myself that I was anything other than what I was, and began to direct all my energy into finishing the only work that mattered to me. Had I really succeeded at anything else, I might never have found the determination to succeed in the one arena I believed I truly belonged. I was set free, because my greatest fear had already been realised, and I was still alive, and I still had a daughter whom I adored, and I had an old typewriter and a big idea. And so rock bottom became the solid foundation on which I rebuilt my life.

You might never fail on the scale I did, but some failure in life is inevitable. It is impossible to live without failing at something, unless you live so cautiously that you might as well not have lived at all – in which case, you fail by default.

Failure gave me an inner security that I had never attained by passing examinations. Failure taught me things about myself that I could have learned no other way. I discovered that I had a strong will, and more discipline than I had suspected; I also found out that I had friends whose value was truly above rubies.

The knowledge that you have emerged wiser and stronger from setbacks means that you are, ever after, secure in your ability to survive. You will never truly know yourself, or the strength of your relationships, until both have been tested by adversity. Such knowledge is a true gift, for all that it is painfully won, and it has been worth more to me than any qualification I ever earned.

Given a time machine or a Time Turner, I would tell my 21-year-old self that personal happiness lies in knowing that life is not a check-list of acquisition or achievement. Your qualifications, your CV, are not your life, though you will meet many people of my age
and older who confuse the two. Life is difficult, and complicated, and beyond anyone's total control, and the humility to know that will enable you to survive its vicissitudes.

You might think that I chose my second theme, the importance of imagination, because of the part it played in rebuilding my life, but that is not wholly so. Though I will defend the value of bedtime stories to my last gasp, I have learned to value imagination in a
much broader sense. Imagination is not only the uniquely human capacity to envision that which is not, and therefore the fount of all invention and innovation. In its arguably most transformative and revelatory capacity, it is the power that enables us to empathise with humans whose experiences we have never shared.

One of the greatest formative experiences of my life preceded Harry Potter, though it informed much of what I subsequently wrote in those books. This revelation came in the form of one of my earliest day jobs. Though I was sloping off to write stories during my lunch hours, I paid the rent in my early 20s by working in the research department at Amnesty International's headquarters in London.

There in my little office I read hastily scribbled letters smuggled out of totalitarian regimes by men and women who were risking imprisonment to inform the outside world of what was happening to them. I saw photographs of those who had disappeared without trace, sent to Amnesty by their desperate families and friends. I read the testimony of torture victims and saw pictures of their injuries. I opened handwritten, eye-witness accounts of summary trials and executions, of kidnappings and rapes.

Many of my co-workers were ex-political prisoners, people who had been displaced from their homes, or fled into exile, because they had the temerity to think independently of their government. Visitors to our office included those who had come to give information, or to try and find out what had happened to those they had been forced to leave behind.

I shall never forget the African torture victim, a young man no older than I was at the time, who had become mentally ill after all he had endured in his homeland. He trembled uncontrollably as he spoke into a video camera about the brutality inflicted upon him. He
was a foot taller than I was, and seemed as fragile as a child. I was given the job of escorting him to the Underground Station afterwards, and this man whose life had been shattered by cruelty took my hand with exquisite courtesy, and wished me future
happiness.

And as long as I live I shall remember walking along an empty corridor and suddenly hearing, from behind a closed door, a scream of pain and horror such as I have never heard since. The door opened, and the researcher poked out her head and told me to run and make a hot drink for the young man sitting with her. She had just given him the news that in retaliation for his own outspokenness against his country's regime, his mother had been seized and executed.

Every day of my working week in my early 20s I was reminded how incredibly fortunate I was, to live in a country with a democratically elected government, where legal representation and a public trial were the rights of everyone.

Every day, I saw more evidence about the evils humankind will inflict on their fellow humans, to gain or maintain power. I began to have nightmares, literal nightmares, about some of the things I saw, heard and read.

And yet I also learned more about human goodness at Amnesty International than I had ever known before.

Amnesty mobilises thousands of people who have never been tortured or imprisoned for their beliefs to act on behalf of those who have. The power of human empathy, leading to collective action, saves lives, and frees prisoners. Ordinary people, whose personal well- being and security are assured, join together in huge numbers to save people they do not know, and will never meet. My small participation in that process was one of the most humbling and inspiring experiences of my life.

Unlike any other creature on this planet, humans can learn and understand, without having experienced. They can think themselves into other people's minds, imagine themselves into other people's places.

Of course, this is a power, like my brand of fictional magic, that is morally neutral. One might use such an ability to manipulate, or control, just as much as to understand or sympathise.

And many prefer not to exercise their imaginations at all. They choose to remain comfortably within the bounds of their own experience, never troubling to wonder how it would feel to have been born other than they are. They can refuse to hear screams or to peer inside cages; they can close their minds and hearts to any suffering that does not touch them personally; they can refuse to know.

I might be tempted to envy people who can live that way, except that I do not think they have any fewer nightmares than I do. Choosing to live in narrow spaces can lead to a form of mental agoraphobia, and that brings its own terrors. I think the wilfully unimaginative see more monsters. They are often more afraid.

What is more, those who choose not to empathise may enable real monsters. For without ever committing an act of outright evil ourselves, we collude with it, through our own apathy.

One of the many things I learned at the end of that Classics corridor down which I ventured at the age of 18, in search of something I could not then define, was this, written by the Greek author Plutarch: What we achieve inwardly will change outer reality.

That is an astonishing statement and yet proven a thousand times every day of our lives. It expresses, in part, our inescapable connection with the outside world, the fact that we touch other people's lives simply by existing.

But how much more are you, Harvard graduates of 2008, likely to touch other people's lives? Your intelligence, your capacity for hard work, the education you have earned and received, give you unique status, and unique responsibilities. Even your nationality sets you apart. The great majority of you belong to the world's only remaining superpower. The way you vote, the way you live, the way you protest, the pressure you bring to bear on your government, has an impact way beyond your borders. That is your privilege, and your
burden.

If you choose to use your status and influence to raise your voice on behalf of those who have no voice; if you choose to identify not only with the powerful, but with the powerless; if you retain the ability to imagine yourself into the lives of those who do not have your advantages, then it will not only be your proud families who celebrate your existence, but thousands and millions of people whose reality you have helped transform for the better. We do not need magic to change the world, we carry all the power we need inside ourselves already: we have the power to imagine better.

I am nearly finished. I have one last hope for you, which is something that I already had at 21. The friends with whom I sat on graduation day have been my friends for life. They are my children's godparents, the people to whom I've been able to turn in times of trouble, friends who have been kind enough not to sue me when I've used their names for Death Eaters. At our graduation we were bound by enormous affection, by our shared experience of a time that could never come again, and, of course, by the knowledge that we held
certain photographic evidence that would be exceptionally valuable if any of us ran for Prime Minister.

So today, I can wish you nothing better than similar friendships. And tomorrow, I hope that even if you remember not a single word of mine, you remember those of Seneca, another of those old Romans I met when I fled down the Classics corridor, in retreat from career
ladders, in search of ancient wisdom:

As is a tale, so is life: not how long it is, but how good it is, is
what matters.

I wish you all very good lives.

Thank you very much.

'பந்த்'தால் பாதிக்கப்பட்ட பயணிகள், மந்திரிக்கு பாடம்

சில சமயம் ஒரு செய்தியை படிக்கும் போது "நல்லா வேணும்" ன்னு நினைப்போம்।
இது அவ்வளவு நல்லதில்லேனாலும்.... செய்தியை படிங்க!
--


'பந்த்'தால் பாதிக்கப்பட்ட பயணிகள், மந்திரிக்கு பாடம் : ரயிலில் ஆறு மணி நேரம் சிறை வைப்பு

ஜூன் 07,2008,00:00 IST

கிஷன் கஞ்ச் (பீகார்) : இடதுசாரி கட்சிகள் நடத்திய "பந்த்' காரணமாக பாதிக்கப்பட்ட ரயில் பயணிகள், மேற்கு வங்க அமைச்சரை ரயிலுக்குள் ஆறு மணி நேரம் சிறை வைத்த சம்பவம் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது. பெட்ரோல் விலை உயர்வை கண்டித்து மேற்கு வங்கத்தில் இடதுசாரி கட்சிகள் நேற்று முன்தினம் "பந்த்'நடத்தின. பஸ், ரயில் போக்குவரத்து கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டது. ஏராளமான ரயில்கள் ஆங்காங்கே நிறுத்தி வைக்கப்பட்டன. அதில் பயணம் செய்தவர்கள் அவதிக்குள்ளாயினர்.


கோல்கட்டாவிலிருந்து டார்ஜிலிங் நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த ரயில், பீகார் மாநிலம் கிஷன்கஞ்ச் பகுதியில் நிறுத்தப்பட்டது. அந்த ரயிலின் முதல் வகுப்பு பெட்டியில் மேற்கு வங்க மாநில நகர்ப்புற வளர்ச்சித் துறை அமைச்சர் அசோக் பட்டாச்சார்யா பயணம் செய்தார். நீண்ட நேரமாக ரயில் நின்று கொண்டிருந்ததால், பயணிகள் வெறுப்படைந்தனர்.


சிலிகுரி மாவட்ட அதிகாரிகளை மொபைல் போனில் தொடர்பு கொண்ட அமைச்சர் அசோக், உடனடியாக கிஷன்கஞ்ச் பகுதிக்கு காரையும், போலீசாரையும் அனுப்பி வைக்கும்படி கூறினார். இதையடுத்து, அமைச்சரை அழைத்துச் செல்ல காரும், பாதுகாப்பு போலீசாரும் வந்தனர்.


ரயிலை விட்டு கீழே இறங்கிய அமைச்சர், வேகமாக காரை நோக்கி சென்றார். அப்போது, கூட்டத்தில் இருந்த சில இளைஞர்கள், அமைச்சரை அடையாளம் கண்டு கொண்டனர். உடனடியாக அவரை முற்றுகையிட்டு, "உங்கள் கட்சி தானே "பந்த்' நடத்துகிறது. இதனால் நாங்கள் ஊர்களுக்கு செல்ல முடியாமல் நடு வழியில் நிற்கிறோம். நீங்கள் மட்டும் இங்கே இருந்து போக நினைப்பது சரியல்ல. எங்களுடன் சேர்ந்து, நீங்களும், உங்கள் கட்சி நடத்தும் "பந்த்'தின் கொடுமையை அனுபவியுங்கள்' என, ஆவேசத்துடன் கூறினர்.


போலீசார் வற்புறுத்தியும் பலன் ஏற்படவில்லை. வேறு வழி இல்லாமல், மீண்டும் ரயிலுக்குள் ஏறி அமர்ந்தார், அமைச்சர். ஆறு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக ரயிலுக்குள்ளேயே முடங்கி கிடந்தார். நீண்ட நேரத்திற்கு பின், ரயில் செல்வதற்கு ரயில்வே அதிகாரிகள் அனுமதி அளித்தனர். அமைச்சரும் ரயிலில் தன் பயணத்தை தொடர்ந்தார். இந்த சம்பவத்தால் பெரும் பரபரப்பு ஏற்பட்டது.


இதற்கிடையே, அமைச்சருடன் தகராறு செய்ததாக, திலீப் சிங் என்ற இளைஞரை போலீசார் கைது செய்தனர். பின், ஜாமீனில் அவர் விடுவிக்கப்பட்டார். இதுபற்றி, போலீசார் கூறுகையில், "அமைச்சர் பயணம் செய்த ரயிலில் தான், திலீப் சிங்கும் பயணம் செய்தார். அமைச்சரை தகாத வார்த்தைகளில் திட்டினார். அவருடன் இருந்த பத்திரிகையாளரையும் தாக்கினார். இதனால் தான், அவரை கைது செய்தோம்' என்றனர்.

ஜூனியர் அம்பியா??? ஜூனியர் தங்கமணியா??? தெரியலை!

இரண்டு நாள் முன்னால் திடீர்னு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு. யாருனு பார்த்தால் நம்ம "டாம்" தான் தொலைபேசியிலே. டாமுக்குக் குழந்தை பிறந்திருக்கிறதாயும், அந்தக் குழந்தைக்கு 15-ம்தேதி பெயர் சூட்டுவிழா நடப்பதாயும், அதற்கு நான் வரவேண்டும் என்றும் டாமின் அழைப்பு. திடீர்னு டாம் என்னை மை டியர் ஃபிரண்டுனு அழைத்தது கொஞ்சம் ஆச்சரியமாவே இருந்தது. போகலாமா வேண்டாமானு ஒரு யோசனை!!! அப்புறம் வெள்ளி அன்று போய்விட்டே வரலாம் என ஏகமனதாய் முடிவு செய்தோம். சனிக்கிழமை அன்று டாமுக்குத் தொலைபேசித் தெரிவிக்கலாம் அது வழக்கம் போல் "கொர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்" குறட்டை விட்டுத் தூங்கிட்டு இருந்ததாய் டாமின் மனைவி தெரிவித்தார். சரி, வரோம்னு சொன்னால் போதும்னு சொல்லிட்டு இன்னிக்குக் காலம்பர கிளம்பினோம்.

அப்படி, இப்படினு காலம்பர 8 மணி ஆயிட்டது கிளம்ப. அதுக்குள்ளே ரயிலா, பஸ்ஸா என்று ஒரு சின்ன வாக்குவாதம் ஆரம்பிக்கும் போல் இருந்தது. ஆகவே முன்யோசனைக்காரர் ஆன, என்னோட ம.பா. பஸ்தான் என்று அடிச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்சுச்ச் சொல்லிட்டார். பஸ் ஸ்டாண்டுக்குப் போக அவர் எடுத்தது பழைய வண்டியை. அதிலே பெட்ரோல் ஊத்தறாரா, இல்லை ரேஷனில் கெரசின் யார் கிட்டேயாவது வாங்கி ஊத்தறாரானு எனக்கு ரொம்ப நாளா சந்தேகம். என் முதல் ஆட்சேபணையை எழுப்பினேன். இதிலே உட்கார மாட்டேன்னு.அதெல்லாம் காதிலே வாங்கற ஆளா??? அசைஞ்சு கொடுக்கலையே??? அந்த வண்டியில் தான் போகணும், புது வண்டியை எல்லாம் பஸ்ஸ்டாண்டில் வச்சுட்டுப் போனால் வீணாயிடும்னு கண்டிப்பாய் மறுத்துட்டார். எந்த வண்டியானாலும் இடப்பிரச்னை, எல்லைப் பிரச்னை எல்லாம் வரும். அதுவும் நான் ஏறுவதுனால் வண்டியே கிளம்பவேறு கிளம்பாது. என்னத்தைச் செய்ய முடியும்??? நான் வாங்கிட்டு வந்த வரம் இவ்வளவு தான்னு வண்டியில் ஏறத் தயார் ஆனேன். என்ன ஆச்சரியம்??? வண்டி கிளம்பிடுச்சு. ரொம்ப சந்தோஷமா நல்ல சகுனம் தான்னு நினைச்சுட்டு, வண்டியில் உட்கார்ந்து தெரு முக்குத் திரும்பினால் ஒரு முக்கல், முனகல், க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் என்னனு பார்க்கிறதுக்குள்ளே வண்டி நின்னாச்சு.சரிதான் இன்னிக்குப் போனாப்பலதான், அநேகமாய் நாம் போறதுக்குள்ளே அம்பிக்கு, சீச்சீ, டாமுக்குப் பேரனோ, பேத்தியோ பிறந்துடும்னு தலையிலே கையை வைச்சு உட்கார இடம் தேடினேன். அதுக்குள்ளே, நம்மவர்(கமல் படம் இல்லைங்க, என் ம.பா. தான்) பெட்ரோல் டாங்க் திறக்கலைனு சொல்லிட்டு, திறந்து வண்டியைக் கிளப்பி பஸ்ஸ்டாண்ட் வந்து நின்னுட்டு இருந்த பல பஸ்களில் ஒரு ஆராய்ச்சி நடத்திட்டு, (எல்லாமே தி.நகர். சைதாப்பேட்டை பக்கம் போற பஸ்தான்) ஒரு பஸ்ஸைத் தேர்ந்தெடுத்து, இது தான் நம்ம விலைக்குச் சரிப்படும்கிறாப்போல என்னையும் வந்து உட்காருன்னார். சரினு போய் உட்கார்ந்தேன். அவரும் வந்து உட்கார்ந்துட்டு, என்னைக் கொஞ்சம் இடம் விடறயானு கேட்கவே, நான், "ஜன்னல் கம்பியிலே தான் இடம் இருக்கு, அங்கே உட்காரவா?" என்று அன்போடு கேட்கவே, அவர் முறைக்க, நான் முறைக்க, குருக்ஷேத்திரம் ஆரம்பிக்கும் முன் நாகரீகமாய் விலகணும்னு நான் தனியாப் போய் உட்கார்ந்துக்கறேன்னு போய் உட்கார்ந்துட்டேன். அம்மாடி, எவ்வளவு இடம் இருக்கு?? னு மனசிலே ஆச்சரியப்பட்டுக்கிட்டேன்.

டிக்கெட் வாங்கி பஸ் கொஞ்ச தூரம்போறதுக்குள்ளே டிக்கெட் செக்கிங்குக்கு வரவே, நாம தனியா முன்னாலே உட்கார்ந்திருக்கோமே, அவர் எங்கேனு தேடினால், செக்கிங் இன்ஸ்பெக்டரே, உங்க டிக்கெட் அவர் வாங்கிட்டாரும்மானு சொல்லி வயிற்றில் பாலை வார்த்தார். ஒரு வழியா சைதாப்பேட்டை போய், அங்கே இருந்து மடிப்பாக்கத்தில் டாமின் மாமனார் வீடு போகும் பஸ்ஸிலும் ஏறி உட்கார்ந்தாச்சு. அதுக்குள்ளே மணி 10-20 ஆயிடுச்சு. சரிதான், எல்லாம் முடிஞ்சிருக்கும், நாம சரியா சாப்பாட்டுக்குப் போகப் போறோம்னு நினைச்சேன். அவங்க வீடு இருக்கும் தெருவை ஒரு வழியாக் கண்டு பிடிச்சுப் போக ஆரம்பித்தோம். தெருவைக் கண்டு பிடிக்கிறதுக்குள்ளே இரண்டு பேரிடம் கேட்டால், அவங்களே ஏரியாவுக்குப் புதுசாம், ஒருவழியாக் கண்டு பிடிச்சால் அவங்க சொன்ன லாண்ட்மார்க் இருக்கு, நம்பர் காணோம், முன்னால் போகலாம்னு அவர் சொல்ல, பின்னால் இருக்கும்னு நான் சொல்ல இரண்டு பேரும் இரண்டுபக்கம் போக ஆரம்பிச்சோம். அதுக்குள்ளே அதிசயமா இப்போ செல் கொண்டு போறோமேன்னு டாமுக்குத் தொலைபேசிக் கேட்கலாம்னு செல்லைக் கேட்டால் அவர் கொடுக்க மாட்டேன்னு தகராறு. என்னனு வலுக்கட்டாயமாய் வாங்கிப் பார்த்தால் சார்ஜே இல்லை. இருந்தாலும் ஒரு மாதிரியா நம்பரைப் போட்டால், அங்கே வந்த ஒரு பெண்மணி, குண்டைத் தூக்கிப் போடும் செய்தியைத் தெரிவிக்கின்றார்.

"ஸ்ரீராம் இருக்காரா?" என்று ஜம்பமாய் நான் கேட்க, ஸ்ரீராமா யார் அதுனு அவங்க் கேட்க, நான் திகைக்க, நம்பரைத் திருப்பிப் பார்க்க, எவ்வளவு நேரம் பேசுவேனு அவர் கத்த, நான் திருப்பிக் கத்த, அதுக்குள்ளே, போனில் வந்த அம்பியோட அம்மா??? தெரியலை, எங்க பிள்ளை தான் ஸ்ரீராம்னு சத்தியம் பண்ணிட்டு, தொலைபேசியை அம்பியோட தம்பி, இளவல், கண்கண்ட தெய்வம், குண்டர் படைத் தலைவர், திருவாளர் "கணேசனிடம் கொடுக்க, நான் அம்பியோனு நினைச்சுக் கூவ, நில்லுங்க, அங்கேயே நான் வரேன்னு அவர் சொல்ல, சரினு நாங்க நின்னோம். அதுக்குள்ளே, இரண்டு பேருக்கும் ஒரு கைகலப்பு ஆச்சு. யாரு ஸ்ரீராம்னு அவர் கேட்க, அம்பிதான்னு, நான் சொல்ல, நேத்து நீ அம்பினு கேட்டியே, அப்படியே கேட்டிருக்கலாமேனு அவர் சொல்ல, நேத்திப் பேசினது அம்பியோட, தங்கமணி, அவங்களுக்கு இந்தக் கதை மட்டுமில்லை, இன்னும் தெரியும், இன்னிக்கு அவங்க பேசலைனு நான் சொல்ல, அவர் நீ குழப்பறேனு சொல்ல, உங்களுக்குப் புரியலைனு நான் சொல்ல, அப்போ ஏன் ஸ்ரீராம் யாருனு கேட்கிறாங்கனு அவர் கேட்க, நான் முழிக்க, இரண்டு பேரும் பல்லைக் கடிக்க, அதைப் பார்த்து சந்தோஷத்தோடு கணேசன் வந்து சேர்ந்தார். இரண்டு பேரும் என்ன பேசறதுனு முழிக்க, முதல்லே வாங்க, அப்புறமா மிச்சத்தை வச்சுக்கலாம்னு கணேசன் வீட்டுக்குக் கூட்டிப் போனார்.
வீட்டுக்குப் போனதும், அம்பி, தங்கமணி, அம்பியோட அம்மா, அப்பா, மாமனார், மாமியார் எல்லாரும் வரவேற்க, சற்று நேரம் உட்கார்ந்து விட்டு குழந்தையைப் போய்ப் பார்த்தேன். இப்போப் பார்த்தால் தங்கமணி சாயலிலேயே இருக்கிறான் குழந்தை. போகப் போகத் தான் தெரியும் யார் மாதிரினு. அம்பி மாதிரி இருப்பானோ, இல்லை தங்கமணி மாதிரியோ புரியலை, இருந்தாலும் ஜூனியர் அம்பி, ஜாலியாக ஒரு "தலைவி" வந்து இவ்வளவு கஷ்டப் பட்டு நம்மைப் பார்க்க வந்திருக்காங்களேனு கொஞ்சம் கூடக் கவலைப் படாமல் விளையாடிக் கொண்டு இருந்தார். "சூர்யா" என்ற "அனந்த நாராயணனு"க்கு மனமார்ந்த நல்லாசிகளும் வாழ்த்துகளும்.

அப்புறமாய் அங்கே சாப்பாடு சாப்பிட்டுட்டு, வீட்டுக்கு வந்தது ஒரு தனிக் கதை, இன்னொரு நாள் வச்சுக்கலாம், இப்போ அம்பியோட ஜூனியருக்கு மனமார்ந்த நல்வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிச்சுப்போம், அனைவரும். யூனியன் சார்பிலும் அனைவரின் வாழ்த்துகளையும் தெரிவிச்சாச்சு.

பெங்களுர் மக்களுக்காக!

In an emergency such as accident-trauma, stroke, cardiac arrest... the battle to save a life is really a battle against time.
E-one, Wockhardt Emergency care service is a fully equipped ICU on wheels (ambulance), which has unique features to benefit the victims in a life-death situation. It has all the equipment and expertise needed to treat any emergency situation.

When you dial 105711 for E-one service, the call is directed to Wockhardt Hospitals' central
emergency care command centre, which promptly directs an ambulance with advanced life-saving equipment (mobile critical care unit) from the nearest Wockhardt ICU. The GPRS can trace the distance and location of the ambulance reaching the hospital from the pick-up spot.

E-ONE Wockhardt Emergency Care NetworkTreatment to the patient starts right from the time the patient calls E-one service. Once the patient is picked-up, an attempt is made
by the doctor to stabilize the patient in the vehicle, even before reaching the hospital. The doctor in the ambulance, is in constant touch with the specialist at Wockhardt Hospitals.

E-ONE is backed by a team of 310 dedicated specialist and 150 ICU beds across the Wockhardt
Hospitals network (at Bannerghatta Road, Cunningham Road, Rajajinagar, Nagarbhavi)
and guided by a team of American Board Certified specialists in critical care.

All working together as one.
Bannerghatta Road
6621 4444
Cunningham Road
4199 4444
Nagarbhavi
23014444

Note: The treatment in the ambulance is free of cost.
Please save this number for emergency purposes. Mobile users will have to prefix 080.