பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள் டாம்!

டாமுக்கு இன்று பிறந்த நாள். அதுக்காக வாத்தியம் இசைக்கிற சத்தத்திலே டாமுக்குத் தூக்கி வாரிப் போடுது போல! பாவம் இல்லை டாம்?? என்னது பாவமா? அதெல்லாம் இல்லை! நல்லா வேணும்! :P


போனால் போகுது டாம், இந்தா இந்த ரோஜாப் பூவை வச்சுக்கோ இன்னிக்கு உனக்குப் பிறந்த நாளாச்சேனு ஜெரி கொடுக்குது. டாமும் சந்தோஷமா வாங்கிக்குதே? ம்ம்ம்ம் இப்போ தைரியமா கேக்கைக் கொடுக்கலாமா?? ப.கொ. கேக் இது, டாமுக்குனு ஸ்பெஷலாத் தயாரிச்சது.
Happy Birthday Tom.

seeking change of job

நான் பங்கேற்கிற ஒரு குழுவில வந்த ஒரு அஞ்சல். முடிஞ்சா உதவுங்க!
~~~~~~~~~~~~~~~~
நண்பர்களுக்கு வணக்கம்,

IBM Websphere Admin ஆக பணிபுரிகின்ற நான் தற்போது வேறு நிறுவனங்களில் வேலை தேடுகிறேன். உங்கள் அலுவலகத்திலோ அல்லது நண்பர்கள் அலுவலகத்திலோ இவ்வேலைக்கான காலியிடங்கள் இருப்பின் எனக்கு மடலிடுங்கள்( nilaraseegan@gmail.com )மறக்காமல் உங்களது அலைபேசி எண்ணையும் குறிப்பிடுங்கள்.

மாணவ சமுதாயம் எங்கே போகின்றது???

சற்று முன் தொலைக்காட்சிகளில் செய்தி ஒன்றைப் பார்த்ததும் மனம் மிகுந்த வேதனை அடைந்தது. சென்னை சட்டக் கல்லூரி மாணவர்களில் இரு குழுவினருக்குள் நடந்த சண்டையின் நேர்முக ஒளிபரப்பைப் பார்த்ததும் மனம் அதிர்ந்து போனது. ஒரு வாரமாக இரு குழுவினருக்குள்ளே ஏதோ போஸ்டர் ஒட்டுவதில் தகராறு இருந்து வந்திருக்கின்றது. அது எதனால், என்ன போஸ்டர் என்பது நாளைக்குச் செய்தித் தாள் பார்த்தால் தான் தெரியும். ஆனால் ஒரு வாரமாய்க் கனிந்து கொண்டிருந்த நெருப்பு இன்று பிடித்து எரிய ஆரம்பித்துக் கடைசியில் ஒரு குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள் இரு மாணவர்களை உருட்டுக் கட்டையால் அடித்து நொறுக்கியதில் அந்த மாணவர்களின் நிலை கவலைக்கிடமாய் உள்ளது என நம்புகின்றேன். வருங்காலத்தில் மக்களுக்குச் சட்டத்தையும், ஒழுங்கையும், நேர்மையையும் போதிக்க வேண்டிய ஒரு முக்கியமான, உன்னதமான இடத்தில் இருக்கப் போகின்றவர்கள் இன்று அல்ப விஷயத்துக்காக இவ்வாறு சண்டை போட்டுக் கொண்டு ஒருத்தரை ஒருத்தர் அடித்துக் கொண்டால், பின் சாமானிய மக்கள் இவர்களை நம்பித் தங்கள் வழக்கை எவ்வாறு ஒப்படைப்பார்கள்?? மாணவ சமுதாயம் எங்கே போகின்றது? இவர்களா வளமான இந்தியாவை உருவாக்கப் போகின்றார்கள்? இவங்க கையில் இந்தியா எப்படி இருக்கும்?? இதை ப்ளாக் யூனியனில் போடுவதன் காரணம் இளைஞர்களும், இளைஞிகளும் இங்கே அதிகம் இருப்பதால். அவங்களுக்கும் செய்தியின் தீவிரம் புரியணும்னு.

தி.ரா.ச சார் வீட்டு கல்யாணம்

வாழ்க்கையில் சிலர் வீட்டு கல்யாணங்களை மிஸ் பண்ணவே கூடாது. ஒரு வேளை மிஸ் பண்ணி விட்டால் அப்புறம் ஒரே பீலிங்க்ஸா இருக்கும். எனவே ஒரு மாதத்துக்கு முன்னமே பிளான் பண்ணி தீவாளியோடு சேர்த்து லீவு போட்டு தி.ரா.ச சார் வீட்டு கல்யாணத்துக்கு ரிஷப்ஷனிலிருந்து, முகூர்த்தம் வரை கலந்து கொள்ள முடிந்தது.

ரிசப்ஷனுக்கு தங்கமணி, ஜுனியர், அவன் தம்பி அங்கதன் சகிதமாக மண்டபத்தில் வந்து இறங்கியதும் வாசலிலேயே பளீரிடும் வெண் சட்டை, டை சகிதம் தி.ராச.சார் உமா மேடம் சகிதமாக எங்களை வரவேற்றார். எனக்கு அப்பவே கண்ணை கட்டி விட்டது. உள்ளே நுழைந்தால் நாதஸ்வர கச்சேரி நடந்து கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரம் கழித்து காமிராக்கள் பளிச்சிட மணமக்கள் மேடைக்கு வர சர்க்யூட் டிவி உதவியால் மேடையில் நடைபெறுவதை எந்த மூலையிலிருந்தும் பார்க்க முடிந்தது.

மொய்க்கு முந்து! பந்திக்கு பிந்து!(கீதா மேடம் நோட் தி பாயின்ட்!) என்ற கொள்கைப்படி வாங்கி வந்திருந்த கிப்ட்களுடன், அமெரிக்காவில் இருக்கும் எஸ்கேஎம்மின் மொய் கவருடன் வரிசையில் காத்திருந்தோம். கிப்ட் என்ன?னு தி.ராச. சார் பிரித்து பார்த்து பின்னூட்டம் இடுவார்.

தம்பியுடையான் ஏற்கனவே சாருக்கு உதவியாக வருபவர்களை வரவேற்பதிலும், கிப்ட்களை அடுக்கி வைப்பதிலும் முனைந்து விட்டான். மிக சரியாக மேடைக்கு ஏறும்போது தங்கஸ், புடவை பார்டர் வீடியோவில் சரியா தெரியாது! அதான்! என ஜுனியரை என் கையில் திணித்து விட்டது தற்செயலான விஷயம் என ஏமாந்து விட்டேன். அதுவரை என் மீது ஒரு நல்ல அபிப்ராயம் வைத்திருந்த பல காயத்ரி, வைஷ்ணவிகளின் அம்மாக்கள் முகத்தை திருப்பி கொண்டதும் தான் தங்கமணியின் நமட்டு சிரிப்பில் ஒளிந்திருந்த வில்லத்தனம் எனக்கு லேட்டாக புரிந்தது. பின் மனதை தேற்றிக்கொண்டு பந்திக்கு போய் பஃபே முறையில் ஒரு பெங்காலி ஸ்வீட்(பெயர் என்ன?), கட்லட், சாம்பார் சாதம், ரசம் சாதம்,(சில ஐட்டங்கள் மறந்து விட்டது) எல்லாம் அமுக்கி விட்டு நான் வந்திருந்த வாடகை காரில் ஏறிக் கொண்டேன்.

மறு நாள் முகூர்த்ததுக்கு காலை எட்டு மணிக்கே நான் மட்டும் வந்து சேர்ந்தேன். தம்பி அங்கேயே தங்கி விட்டான். காசி யாத்ரைக்கு கிளம்பிய மாப்பிள்ளை ஆழ்வார்பேட்டை சிக்னல் தாண்டி லஸ் கார்னர் வரை போய்விடும் அபாயம் இருந்ததால் சார் பெரிய மனது பண்ணி அழைக்க திரும்பி வந்து ஊஞ்சலில் அமர்ந்தார். தானே இயற்றிய ஒரு பாடலை, மைக் பிடித்து தன் சொந்த குரலில் இனிமையாக சார் பாட ஆரம்பிக்க ஊஞ்சல் களை கட்டியது. ராகம் என்ன ஆபேரியா?

மாப்பிள்ளை கட்டி இருந்த அதே ஸ்டெயில், ரகத்தில் தி.ராச சாரும் பட்டு வேஷ்டி கட்டி இருந்தது மற்றும் உமா மேடமும் கிளி பச்சை அரக்கு பார்டரில் பாந்தமான ஒன்பது கஜத்தில் இருந்தது மண்டபத்தில் பொண்ணு மாப்ளை யாரு? என்ற சந்தேக அலை பரவியதை தவிர்க்க முடியலை.

இடைப்பட்ட கமர்ஷியர் ப்ரேக்கில் நான் காலை டிபனுக்கு நழுவி விட்டேன். மெதுவான இட்லி, முறுகலான தோசை, நெய் மணக்கும் பொங்கல், தொட்டுக்க தேங்காய் மற்றும் தக்காளி சட்னி, பருப்பு சாம்பார் மற்றும் அசோகா அல்வா ( நான் அதை கேசரின்னு நினைச்சு கொசுறு எல்லாம் கேட்டு தொலைத்தேன்) என லைட்டா ஒரு டிபனை (இதுவாடா லைட்டு?) சாப்பிட்டு விட்டு பில்டர் காப்பியையும் சாப்பிட்டு விட்டு தெம்பாக வந்தமர்ந்தேன்.

இதற்கிடையில் முந்தின நாளே அம்பத்தூர்ல இருந்து மொபெட், பேருந்து, எலக்ட்ரிக் டிரேயின் என சகலவிதமான வாகனங்களிலும் ஆரோகணித்து கல்யாணத்துக்கு கிளம்பிய கீதா மேடம், ஒரு வழியா அடுத்த நாள் காலை மண்டபத்தில், நேரே டிபன் நடக்கும் இடத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். எனக்கு சாம்பு மாமாவின் பாவமான முகம் ஏற்கனவே நினைவில் இருந்ததால் டக்குனு அடையாளம் கண்டு கொண்டு ஷேம நலன் விசாரித்தேன். பக்கத்தில் கர்ர்ர் புர்ர்ர்ர்னு சவுண்டு வரவே அது நிச்சயமாக சம்பு மாமாவை அடக்கியாளும் கீதா மேடமாக தான் இருக்கும் என நான் சொல்லி உங்களுக்கு தெரிய வேண்டியதில்லை.

பின் மூத்த பதிவரான மேடத்தை தக்க ஆசனத்தில் அமர்த்தி பேசிக் கொண்டு இருந்தோம். ஒரு காலத்தில் பதிவர் என அறியப்பட்டவரும், கீதா மேடத்தின் பினாமியுமான திருமதி வேதா, தன் ரங்கமணி பின் தொடர வந்து சேர்ந்தார். அதுக்கப்புறம் ஒரே வம்பு! வம்பு வம்பு தான். தனக்கு லட்சகணக்கான பின்னூட்டங்கள் மெயில் வந்து குவிவதாகவும் பப்ளிஷ் பண்ண நேரமே கிடைப்பதில்லை!னு மேடம் விட்ட அலப்பரை இருக்கே!

முகூர்த்தம் முடிந்ததும், ஏற்கனவே சாம்பு மாமா சமைத்து வைத்திருப்பதால் நாங்க கிளம்பறோம்! என அவசரம் அவசரமாக மேடம் கிளம்பி விட்டார். கிளம்பும் போதும் கையில் கிப்ட் பாக்ஸ் வைத்திருந்தார் என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.
பீன்ஸ் உசிலி (அன்று பீன்ஸ் கிலோ என்பது ரூபாய் சென்னையில்), கத்ரிகாய் சாம்பார், அவியல், கடலை பருப்பு பாயசம் (இரவு வயத்தை கலக்கி விட்டது), தக்காளி ரசம், அப்பளம், வடை என முகூர்த்த சாப்பாடு அமர்களமாய் இருந்தது. சிறிது நேரம் திராச சாருடன் பேசிவிட்டு மறக்காமல் தாம்பூல பை, பக்ஷணம் (லட்டு, ஐந்து சுத்து முறுக்கு, அதிரசம்) எல்லாம் நானும், மெளலி அண்ணாவும் வாங்கி கொண்டோம்.

சில துளிகள்:

திருமண மண்டபம் முழுக்க நம்மாழ்வார், பெரியாழ்வார், மணவாளமாமுனிகள்னு ஒரே வைஷ்ணவ பெரியவர்களின் திருபடங்கள். ஒரு போட்டோவில் பெயர் இல்லை, ஒரு வேளை கேஆரேஸ்ஸ் அண்ணாவா இருக்குமோ?னு உத்து உத்து பாத்தேன். :)

கொண்டை போட்டு பூ முடித்து ரிசப்ஷனுக்கு வந்திருந்த ஒரு மாமி, அம்பி உன் ஜாதகம் கிடைக்குமா?னு கேட்டார்கள். மேடையில் ஜுனியர் சகிதம் போட்டோவுக்கு போஸ் குடுத்து விட்டு நான் இறங்கிய பின் ஜாதகம் குடுக்க அந்த மாமியை தேடினேன். எஸ்கேப் ஆயிட்டாங்க போலிருக்கு. திராசா சார், கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணுங்களேன்.

கேட்டரிங்க் கான்ட்ராக்ட் எடுத்த நிறுவனத்தின் பெயர் அம்பி கேட்டரர்ஸ் என்பது தற்செயலான ஒற்றுமையே.

கல்யாணத்துக்குப் போயிட்டு வந்தாச்சு!

நாம எல்லாம் ஒரு இடத்துக்குப் போறதுனு ஆரம்பிச்சா சும்மாவா! ஒரு வாரம் முன்னேயே அறிவிப்பு எல்லாம் கொடுத்து, ஆலோசனைகள் நடத்தி, மெய்க்காப்பாளர்களைத் தயார் செய்து, எவ்வளவு இருக்கு! நம்ம உ.பி.ச. வேறே பார்த்து ரொம்ப நாட்கள் ஆயிடுச்சு, நானும் வருவேன்னு சொல்லி இருந்தாங்க. அம்பிதான் ஒரு வாரம் முன்னேயே வந்து சேர்ந்தாச்சு. ஆனால் இன்னும் அம்பத்தூருக்கு வர வழி தெரியலையாம். தொலைபேசியில் பேசிட்டு, வரேன்னு சொன்னதோடு சரி. நல்லவேளையாப் பருத்திக் கொட்டை மட்டும் வாங்கலை, வந்ததும் வாங்கிக்கலாம்னு வச்சிருக்கேன்.

அம்பி மூன்று நாட்களும் சத்திரத்தில் டேரா போடப் போவதையும் தெரிந்து கொண்டேன். நம்பகமான தகவல்கள் கிடைச்சது. மெளலியும் வரப் போகின்றார் என்பதும் தெரிய வந்தது. டிக்கெட் கிடைச்சதும், தொலைபேசறேன்னு சொன்ன மெளலி, கல்யாணத்தில் என்னைப் பார்த்தபின்னரும் வாயே திறக்கலை. :P நாங்க வழக்கம்போல் அமளி, துமளி இல்லாமல் இம்முறை கிளம்பி, என்ன ஆச்சரியம்?? வீட்டை விட்டுக் கிளம்பும்போது உடனேயே வண்டி ஸ்டார்ட் ஆக, அதிர்ச்சியில் நான் வண்டியில் ஏறத் தோணாமல் முழிக்க, ஏறுனு அவர் அதட்ட, ஏறி உட்கார்ந்ததும், வண்டி நின்றது. எனக்கும் போன மூச்சுத் திரும்பி வந்தது. மறுபடியும் பெட்ரோல் டாங்கை உலுக்கிவிட்டு வண்டியைக் கிளப்ப அரை மனசா வண்டி கிளம்ப நானும் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டேன், கொஞ்சம் பயத்தோடேயே. பழைய வண்டிக்கு என்னைக் கண்டாலே பிடிக்காது. ஏறி உட்கார்ந்தால் கிளம்ப மறுக்கும். பிடிவாதமாய் அதிலேயே போகணும்னு நான் இருக்க, என்னைக் கேட்காமல் அதை விற்றுவிட்டார். அந்த வண்டி இந்தப் புது வண்டி கிட்டே நல்லாப் போட்டுக் கொடுத்திருக்கு போல! அது இருக்கும் வரைக்கும் இது ஒழுங்காத் தான் இருந்தது. இப்போ இதுவும் கத்துக்கிட்டது.

திரு திராச அவர்கள் பத்திரிகை அனுப்பி விட்டுத் தொலைபேசியிலும் அழைப்பு விடுத்திருந்தார். ஆகவே நேற்று மாலை வரவேற்புக்குச் செல்லவேண்டும் என நினைத்துப் பின்னர் அப்போக் கிளம்ப முடியாமல் இன்று காலை திருமண நிகழ்ச்சிக்குச் சென்றோம். நாங்கள் சென்ற சமயம் ஊஞ்சலில் பெண்ணும், மாப்பிள்ளையும் ஆட, எல்லாரும் பாடிக் கொண்டிருந்தனர். போய்ச் சிறிது நேரத்துக்கு எல்லாம் திரு திராச அவர்களே பாட ஆரம்பித்தார். அவர் பாட, மற்றவர்கள் பாட என ஊஞ்சல் ஆரம்பித்தது. நாங்க கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்து பார்த்து அம்பியையோ, கணேசனையோ பார்க்கலாம் என்று நினைத்தால் அவங்க யாருமே கண்ணில் படலை. டைனிங் ஹாலில் இருந்திருக்காங்கனு அப்புறமாத் தெரிஞ்சது. அம்பிக்கு அது வழக்கம் தானேன்னு நினைச்சுட்டு நாங்க போய் டிபன் சாப்பிட்டோம். சாப்பிட்டுட்டு நான் கீழே போக நின்னுட்டு இருந்தப்போ இந்த டாம் ஒரு மூணு தரம் இப்படியும், அப்படியும் ஏதோ வேலை இருக்கிறாப்போல் போயிட்டுப் போயிட்டு வர, என்னைக் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்.,., என்ன ஒரு சோகம்!

கடைசியில் என்னோட ம.பா.வைப் பார்த்துட்டு எங்கேயோ பார்த்த முகமா இருக்கேனு டாமின் மூளையில் பல்ப் எரிய, அப்புறமா என்னைக் கண்டு ஓடிவர, கணேசனோ உடனேயே என்னைக் கண்டு கொள்ள, டாமைப் பார்த்துப் பல்லைக் கடித்தேன். அப்புறம் நாங்க கீழே போனதும் டாமும், அவர் தம்பியும் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டனர். மெளலி இதோ வந்தாச்சு, பஸ்ஸில் இருந்து இறங்கியாச்சு, என்று நேர்முக வர்ணனையைக் கொடுத்தார் கணேசன். அதுக்கு முன்னாலேயே உ.பி.ச. அவங்க கணவரோட வந்தாங்க. பாவம், என்னைத் தொடர்பு கொள்ளறேன்னு சொல்லி இருந்தாங்க. நாம நம்ம வழக்கம்போல் செல்லை வீட்டிலேயே பத்திரப்படுத்தி வச்சுட்டுப் போனதாலே அவங்களாலே தொடர்பு கொள்ள முடியலை என்றாலும் வந்துட்டாங்க. அப்புறமாய் மெளலியும் வந்தார். வந்ததும் மதுரைக்காரர் ஒருத்தரைத் தேடிப் பிடிச்சுக் கண்டு பிடிச்சு அவரோடயே பேசிட்டு இருந்துட்டு, எங்க பக்கம் வந்ததும், கணேசன், அம்பி இவங்களோட மட்டும் பேசிட்டு இருந்தார். சரிதான், கன்னடக்காரங்க இப்படித் தான் தமிழ் துரோகியா இருப்பாங்க போல என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்க அங்கே மேடையில் தாலி கட்டித் திருமணம் முடிஞ்சுட்டது. ஆசிகளை வழங்கிட்டு நாங்களும் கிளம்பிட்டோம்.
செளபாக்கியவதி பிருந்தாவுக்கும், சிரஞ்சீவி பாலசந்திரனுக்கும் இனிய திருமண வாழ்த்துகள். மகிழ்ச்சியான மணவாழ்வுக்கும் வாழ்த்துகின்றோம்.

எல்லாருக்கும் இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

நண்பர்களுக்கும் அவர்களின் குடும்பத்தாருக்கும்
ப்ளாக் யூனியனின்
இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

I MISS YOU TOM

டாமுக்குக் கொஞ்ச நாளா இப்படி ஒரு சந்தேகம் வந்துட்டு இருக்கு. அது தான் diaper மாத்தறதிலேயும், pacifyre செட்டிங்கிலேயும் பிசியா இருக்கா?? இந்த உலகத்துச் சிந்தனையே இல்லை. பூரிக்கட்டை அடி மட்டும் இருந்தால் பரவாயில்லை. இப்போ இன்னும் ஆணிகள் அதிகமாயிட்டே போகுதே??? என்ன செய்யலாம்? ஜெரிக்கு ஒரே கவலையாக இருக்கே???
என்ன இருந்தாலும் ஜெரிக்குத் தனியாக போரடிக்காதா என்ன?? டாம் பவுலிங்கில் அடிபட்டு இப்படி உட்கார்ந்துடுச்சு! ஜெரிக்கு ரொம்பவே போரடிக்குதாமே?? என்ன செய்ய முடியும்???
அப்பாடா, அருண்குமார் கல்யாணமும் வந்தது, ஓணமும் வந்தது.டாமும் திரும்பி வந்திருக்கு போலிருக்கு. ஜெரி வரவேற்புக் கொடுக்குது பாருங்க.

WELCOME TOM, I MISS YOU.

அருண்குமாருக்கு கல்யாணமுங்கோ!

ரங்கமணிகள் கிளப்புக்கு மீண்டும் ஒரு வருகை. ஆம்! மதுரை மைந்தன், அமெரிக்காவில் ஆணி பிடுங்கும் வீரன், அருண்குமார் இன்று(11-sep-2008) மண மகள் ஸ்வப்னாவை திருமணம் செய்கிறார்.


மண மக்கள் எல்லா வளமும் பெற்று வாழ பிளாக் யூனியன் சார்பாக எல்லோரும் வாழ்த்துவோம் வாங்க.


பி.கு: ஜி 3 அக்கா ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாடியே முத பந்திக்கு முந்திவிட்டார் என நம்பத்தகுந்த வட்டாரங்கள் சொல்கிறது. :))

இனிய பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள் ஜி3 அக்கா

மூவாயிரம் பின்னூட்டங்கள் வாங்கிய அபூர்வ சிந்தாமணி, பாசக்கார தம்பிகளை மேய்த்து கட்டும் அருமை அக்கா, பிளாக் உலகின் 'லேடி கைப்புள்ளை', பயமறியா பாவையர் சங்கத்தின் உறுப்பினர், Powered by Ctrl C, Driven by Ctrl V என்ற கொள்கையில் உறுதியோடு இருப்பவராம் எங்கள் ஜி3 அக்காவுக்கு இன்று பிறந்த நாள். வாழ்த்த வயதில்லை, வணங்குகிறோம்.

இன்று அக்காவின் பிறந்த நாள் என்பதால் மொத்த கேக்கும் அவங்களுக்கு தான். :-)

A day to remember

Yesterday went to Avvai illam in Adyar. We had agreed to sponsor for lunch for that day. The warden asked us to come there at 12.30. It was an emotional trip down the memory lane for the same place was once patronised by my dad.

We arrived dot on time (something of a record considering my notoriously unpunctual ways..but, that i wouldnt have missed the trip for anything in the world is a totally different thing). To our dismay we found both the main doors to be locked and since it was sunday no one picked the fone in the office. To our luck one cute looking kid, who was playing near the door, heard our voice and came to our help. We told her that we wanted to meet the warden. You should've seen the enthu with which the kid dashed towards the office room. The warden was an old lady (should've been in her late sixties) who was providing free service, being in her post retirement days. She took us through the place and gave us a brief history of that institution which has been founded on 1931.

Its dedicated only to gal children and has got a school and teacher training institute in its campus apart from a sprawling ground with volleyball and badminton courts. [One point to note is that they have two ferocious looking dogs which are un used to male visitors, as informed by the lady. Luckily I was walking with the warden. ]

We went through the buildings there which were in a really sad condition. I guess ever since they were built they would've hardly seen any renovation. The electrical wirings were dangerously old and were quite scary. The slanting roof made of "Odu" had some holes and were also in a real need for repair.

Since it was holiday, we couldnt see many kids and most of whom we saw, were busy washing clothes. The warden rang the bell for lunch and suddenly out of nowhere the dining hall was swarmed with kids. It was an amazing feeling to see so much kids after a long time and each one carried their own numbered plate for lunch. Those who had missed their plates shared it with their friends. All their chirpiness and laughter were so heart whelming and was a real joy to watch. When the warden rang the bell asking them to pray there was pindrop silence. All the children had their eyes closed and were actually saying some prayer. It was cute and heart breaking at the same time :(

We had actually taken camera to take snaps but felt so overwhelmed that we decided against it. I was surprised to see initials in front of all their names and when we checked with the warden we were shocked to hear that almost all the kids in that institute have parents!! In fact for around 50 of them they've both the parents alive, who for reasons known only to them, have left their kids in that place. And most of the remaining 200 and odd kids had atleast one parent, mostly mothers who got married to someone else and after their second marriage have left the kids there!!

I checked with them on what would be more helpful for them as a contribution. They accept anything as a contribution - be it food,clothes,money or physical help.
For feeding 200 plus kids one course of meal they require Rs 2000. They also run a school and educational expense for a kid in higher secondry comes upto 500 per annum and senior secondry comes close to Rs 1500 i guess. I dont remember. Also they want funds for renovating their buildings and for constructing new ones.

I came back from that place with my perspective on my wants and needs totally changed. How so little effort from our side can have such a drastic change on their lives and how selfish my thoughts seem when compared to their situation. And how blessed we are and how much we complain over things which appear so trivial when compared to what those kids lack. Even if we spare our used stuff with them, that itself would help them a big way.

I am more than sure that, all of us have a good samaritan in us, waiting for an opportuntity and a slight push in the correct direction. And more often than not we have this hesitancy over the legitimacy of a person or institution before we part with our hard earned stuff. The only way to get over it is to actually visit places like these and get a feel of your own. Believe me, words can hardly explain that feeling. I know of two people ( Nandu and Sat) who are already into this in a big way and have dedicated more than their time and money in efforts like this and are running an organisation called SMILE (for more details http://smilewelfarefoundation.blogspot.com/). And i am sure there are many more who are silentlly doing their bit for the society. Hope we get many more like them. May their tribe grow.

இன்று மாதவி பந்தலில் ஒரு கொண்டாட்டம்.

இனிய ப்ளாக் யூனியன் நண்பர்களே, இன்று
என்ன நாள் தெரியுமா? நாராயணனையும்
நமசிவாயனையும் பாரபட்ச மில்லாமல் பெருமை
படுத்தும் நமது ஆன்மிகப் புலவர் பதிவு புயல்
கேஆரெஸ் என்று அன்புடன் அழைக்கப்படும்
'கண்ணபிரான் ரவிசங்கர்' அவர்கள் இவ்வுலகில்
இன்று அவதரித்த திருநாள்.

மக்களே வாங்க வந்து உங்க வாழ்த்துக்களையும்
வாழ்த்து பாக்களையும் தெரிவித்து கொள்ளுங்கள்
என்று அழைக்கப் படுகிறீகள்.




ஆகவே இங்கு வாழ்த்தும் அன்பர்களுக்கு எங்கள்
யூனியன் சார்பாக எல்லாருக்கும் நமது பிறந்த நாள்
கொண்டாடும் சக நண்பர் இந்த கேக்க கட் பண்ணி
கொண்டாடுவார் (குடுப்பார் என நம்புங்கள் !!) என
அறிவிக்கப் படுகிறது.

ஹாய் ரவி, இனிய பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள்.

Vetri nichayam

Naga Naresh Karutura has just passed out of IIT Madras in Computer Science and has joined Google in Bangalore .

You may ask, what's so special about this 21-year-old when there are hundreds of students passing out from various IITs and joining big companies like Google?

Naresh is special. His parents are illiterate. He has no legs and moves around in his powered wheel chair. (In fact, when I could not locate his lab, he told me over the mobile phone, 'I will come and pick you up'. And in no time, he was there to guide me)

Ever smiling, optimistic and full of spirit; that is Naresh. He says, "God has always been planning things for me. That is why I feel I am lucky."

Read why Naresh feels he is lucky.




Childhood in a village
I spent the first seven years of my life in Teeparru, a small village in Andhra Pradesh, on the banks of the river Godavari . My father Prasad was a lorry driver and my mother Kumari, a house wife. Though they were illiterate, my parents instilled in me and my elder sister (Sirisha) the importance of studying.

Looking back, one thing that surprises me now is the way my father taught me when I was in the 1st and 2nd standards. My father would ask me questions from the text book, and I would answer them. At that time, I didn't know he could not read or write but to make me happy, he helped me in my studies!

Another memory that doesn't go away is the floods in the village and how I was carried on top of a buffalo by my uncle. I also remember plucking fruits from a tree that was full of thorns.

I used to be very naughty, running around and playing all the time with my friends. I used to get a lot of scolding for disturbing the elders who slept in the afternoon. The moment they started scolding, I would run away to the fields!

I also remember finishing my school work fast in class and sleeping on the teacher's lap!

January 11, 1993, the fateful day
On the January 11, 1993 when we had the sankranti holidays, my mother took my sister and me to a nearby village for a family function. From there we were to go with our grandmother to our native place. But my grandmother did not come there. As there were no buses that day, my mother took a lift in my father's friend's lorry. As there were many people in the lorry, he made me sit next to him, close to the door.

It was my fault; I fiddled with the door latch and it opened wide throwing me out. As I fell, my legs got cut by the iron rods protruding from the lorry. Nothing happened to me except scratches on my legs.

The accident had happened just in front of a big private hospital but they refused to treat me saying it was an accident case. Then a police constable who was passing by took us to a government hospital.

First I underwent an operation as my small intestine got twisted. The doctors also bandaged my legs. I was there for a week. When the doctors found that gangrene had developed and it had reached up to my knees, they asked my father to take me to a district hospital. There, the doctors scolded my parents a lot for neglecting the wounds and allowing the gangrene to develop. But what could my ignorant parents do?

In no time, both my legs were amputated up to the hips.

I remember waking up and asking my mother, where are my legs? I also remember that my mother cried when I asked the question. I was in the hospital for three months.

Life without legs
I don't think my life changed dramatically after I lost both my legs. Because all at home were doting on me, I was enjoying all the attention rather than pitying myself. I was happy that I got a lot of fruits and biscuits.




'I never wallowed in self-pity'
July 28, 2008


The day I reached my village, my house was flooded with curious people; all of them wanted to know how a boy without legs looked. But I was not bothered; I was happy to see so many of them coming to see me, especially my friends!
All my friends saw to it that I was part of all the games they played; they carried me everywhere.

God's hand
I believe in God. I believe in destiny. I feel he plans everything for you. If not for the accident, we would not have moved from the village to Tanuku, a town. There I joined a missionary school, and my father built a house next to the school. Till the tenth standard, I studied in that school.

If I had continued in Teeparu, I may not have studied after the 10th. I may have started working as a farmer or someone like that after my studies. I am sure God had other plans for me.

My sister, my friend
When the school was about to reopen, my parents moved from Teeparu to Tanuku, a town, and admitted both of us in a Missionary school. They decided to put my sister also in the same class though she is two years older. They thought she could take care of me if both of us were in the same class. My sister never complained.

She would be there for everything. Many of my friends used to tell me, you are so lucky to have such a loving sister. There are many who do not care for their siblings.

She carried me in the school for a few years and after a while, my friends took over the task. When I got the tricycle, my sister used to push me around in the school.

My life, I would say, was normal, as everyone treated me like a normal kid. I never wallowed in self-pity. I was a happy boy and competed with others to be on top and the others also looked at me as a competitor.

Inspiration
I was inspired by two people when in school; my Maths teacher Pramod Lal who encouraged me to participate in various local talent tests, and a brilliant boy called Chowdhary, who was my senior.

When I came to know that he had joined Gowtham Junior College to prepare for IIT-JEE, it became my dream too. I was school first in 10th scoring 542/600.

Because I topped in the state exams, Gowtham Junior College waived the fee for me. Pramod Sir's recommendation also helped. The fee was around Rs 50,000 per year, which my parents could never afford.

Moving to a residential school
Living in a residential school was a big change for me because till then my life centred around home and school and I had my parents and sister to take care of all my needs. It was the first time that I was interacting with society. It took one year for me to adjust to the new life.

There, my inspiration was a boy called K K S Bhaskar who was in the top 10 in IIT-JEE exams. He used to come to our school to encourage us. Though my parents didn't know anything about Gowtham Junior School or IIT, they always saw to it that I was encouraged in whatever I wanted to do. If the results were good, they would praise me to the skies and if bad, they would try to see something good in that. They did not want me to feel bad.

They are such wonderful supportive parents.

Life at IIT- Madras
Though my overall rank in the IIT-JEE was not that great (992), I was 4th in the physically handicapped category. So, I joined IIT, Madras to study Computer Science.

Here, my role model was Karthik who was also my senior in school. I looked up to him during my years at IIT- Madras.

He had asked for attached bathrooms for those with special needs before I came here itself. So, when I came here, the room had attached bath. He used to help me and guide me a lot when I was here.

I evolved as a person in these four years, both academically and personally. It has been a great experience studying here. The people I was interacting with were so brilliant that I felt privileged to sit along with them in the class. Just by speaking to my lab mates, I gained a lot.

'There are more good people in society than bad ones'
July 28, 2008


Words are inadequate to express my gratitude to Prof Pandurangan and all my lab mates; all were simply great. I was sent to Boston along with four others for our internship by Prof Pandurangan. It was a great experience.
Joining Google R&D
I did not want to pursue PhD as I wanted my parents to take rest now.

Morgan Stanley selected me first but I preferred Google because I wanted to work in pure computer science, algorithms and game theory.

I am lucky
Do you know why I say I am lucky?

I get help from total strangers without me asking for it. Once after my second year at IIT, I with some of my friends was travelling in a train for a conference. We met a kind gentleman called Sundar in the train, and he has been taking care of my hostel fees from then on.

I have to mention about Jaipur foot. I had Jaipur foot when I was in 3rd standard. After two years, I stopped using them. As I had almost no stems on my legs, it was very tough to tie them to the body. I found walking with Jaipur foot very, very slow. Sitting also was a problem. I found my tricycle faster because I am one guy who wants to do things faster.

One great thing about the hospital is, they don't think their role ends by just fixing the Jaipur foot; they arrange for livelihood for all. They asked me what help I needed from them. I told them at that time, if I got into an IIT, I needed financial help from them. So, from the day I joined IIT, Madras , my fees were taken care of by them. So, my education at the IIT was never a burden on my parents and they could take care of my sister's Nursing studies.

Surprise awaited me at IIT
After my first year, when I went home, two things happened here at the Institute without my knowledge.

I got a letter from my department that they had arranged a lift and ramps at the department for me. It also said that if I came a bit early and checked whether it met with my requirements, it would be good.

Second surprise was, the Dean, Prof Idichandy and the Students General Secretary, Prasad had located a place that sold powered wheel chairs. The cost was Rs 55,000. What they did was, they did not buy the wheel chair; they gave me the money so that the wheel chair belonged to me and not the institute.

My life changed after that. I felt free and independent.

That's why I say I am lucky. God has planned things for me and takes care of me at every step.

The world is full of good people
I also feel if you are motivated and show some initiative, people around you will always help you. I also feel there are more good people in society than bad ones. I want all those who read this to feel that if Naresh can achieve something in life, you can too

மதுரை மைந்தனுக்கு நாளை பிறந்த நாள்

மதுரை என்றவுடன் மணக்கும் மல்லிகை நினைவுக்கு வந்தது போய் இப்பவெல்லாம் மதுரையம்பதி என்ற மெளலி அண்ணா தான் நினைவுக்கு வருகிறார்.

இளம் நொங்கு அல்லது இனிமையான நீரையுடைய இளனீர் குடித்து முடித்தவுடன் ஒரு விவரிக்க முடியாத புத்துணர்ச்சி வருமே? அனுபவித்து இருக்கிறீர்களா? அதே போல், பழகுவதற்க்கு இனிமையானவரும், தம் சொற்களால் பிறர் மனம் சற்றும் வாடாதபடி வார்த்தைகளை வெகு ஜாக்ரதையாக பேசுபவரும், தன்னடக்கத்தை அனுமனிடமிருந்து பெற்றவரும், ஆச்சார்ய ஹ்ருதயத்தில் குரு உபாசனை செய்பவரும், லலிதையின் ரூபத்தை செளந்தர்ய லஹரி வாயிலாக மிக எளிமையாக நமக்கு அளிப்பவரும், சிதம்பர ரகஸ்யத்தில் பின்னூட்டத்தில் கலக்குபவரும், எதிர்கட்சியிலிருந்து தப்பித்து நமது கட்சிக்கு வந்து பலம் சேர்பவரும், மதுரையம்பதி என்ற தமது சொந்த பிளாகில் கூட மொக்கை போட தெரியாத அப்பாவியுமான மெளலி அண்ணாவுக்கு நாளை ஆகஸ்ட் 2ம் நாள் பிறந்த நாள் வருகிறபடியால் வாழ்த்த இந்த அடியேனுக்கு வயதில்லை, வணங்குகிறோம்.


(அண்ணாவுக்காக, முட்டை இல்லாத கேக்)

பி.கு: இவங்க வீட்டு ரசம் ரொம்ப நல்லா இருக்கும், அன்பர்கள் வாய்ப்பை பயன்படுத்தி கொள்ளவும். :))

ஹெல்த் அட்டவணை

(click the image to view in big size)
ரொம்ப நாளாச்சு இங்க பதிவு போட்டு.இந்த அட்டவனையை பின்பற்ற முடியுமா?னு பாருங்க.

சோழர் கால நாணயங்கள்

இப்பல்லாம் மீடியா படுத்தற பாடு சகிக்கலை.


நேற்று பங்களூருவில் தொடர் குண்டு வெடிப்புன்னு கலக்கினதை சொல்லலை.
இன்றைய தினமலர் பத்திரிகை செய்தியை பருங்க:
http://tinyurl.com/5bnqsd

சோழர் கால நாணயங்கள் சீர்காழி அருகே கண்டுபிடிப்பு

ஜூலை 26,2008,00:00 IST

சீர்காழி : சீர்காழி அருகே சோழர் காலத்து சிவன் கோவில் திருப்பணியின் போது பழங்கால நாணயம் மற்றும் மோதிரம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. சீர்காழி அருகே உள்ள அரிகரன்கூடல் கிராமத்தில் பழங்கால சிவன் கோவில் உள்ளது. சிதிலமடைந்த நிலையில் இருந்த கோவில் தற்போது திருப்பணிக்காக புதுப்பிக்கும் பணி நடந்து வருகிறது. இந்த கோவிலின் வரலாற்றை தெரிந்து கொள்வதற்காக அப்பகுதி மக்கள் தரங்கம்பாடி டேனிஷ் கோட்டை காப்பாட்சியர் முத்துசாமியை வரவழைத்தனர்.


அவர் ஆய்வு செய்தபோது கோவிலில் இருந்த பழைய திருநீற்று மாடத்தில் இரண்டு டேனிஷ் கால செம்பு நாணயங்கள், விக்டோரியா மகாராணி உருவம் பொறித்த ஒரு நாணயம், உருது எழுத்து பொறித்த நாணயம் உட்பட நான்கு நாணயங்களும் ஒரு வெள்ளி மோதிரமும் கிடைத்தது. மேலும், 12ம் நூற்றாண்டை ஆண்ட சோழர் காலத்தில் கட்டப்பட்ட கோவில் என்பதும் தெரியவந்தது.


கோவிலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பழங்கால நாணயங்களும், மோதிரமும் தரங்கம்பாடி டேனிஷ் கோட்டை அருங்காட்சியகத்தில் பாதுகாப்பாக வைக்கப்பட்டுள்ளன.

தலைப்பு என்னவோ சோழர்கால நாணயங்கள். உள்ளே படிச்சா ஆச்சரியம்!
//டேனிஷ் கால செம்பு நாணயங்கள், விக்டோரியா மகாராணி உருவம் பொறித்த ஒரு நாணயம், உருது எழுத்து பொறித்த நாணயம்//

சோழர்கள் தீர்க்க தரிசிகளா இருந்து இருக்கணும். ம்ஹும் அது கூட போதாது. டைம் மெஷின் வெச்சு இருந்து இருக்கணும். பின்னே? விக்டோரியா படமும் உருதுவும் எப்படி வந்ததோ?

HAPPY BIRTHDAY TO DEAR FRIEND.

HAI BHARANI,

MANY MANY HAPPY RETURNS TO YOU
FROM BLOG UNION.

HAPPY BIRTHDAY TO YOU DEAR FRIEND.

இன்று பிறந்த நாளை வெகு சிறப்பாக ஊரெல்லாம் ஏன்

மலேசிய மக்களெல்லாம் கூட திருவிழாவாக

கொண்டாடும் (அரசாங்கமே இன்று விடுமுறை

விட்டதாமே...?) எங்கள் "மலேசிய மாரியாத்தா"

என்று அன்புடன் அழைக்க படும் அனுவுக்கு இந்த

ப்ளாக் யூனியன் சார்பாகவும் என் சார்பாகவும்

இனிய பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள் .

Especially for Tom, I mean for Ambi!

இன்னிக்கு தினசரியில் வந்த ஒரு செய்தி! அம்பி போன்ற விடாக்கண்டர்களுக்கு மொய் வசூலிக்க ஒரு வழி!

மொய் வசூலிக்க புது கருவி அறிமுகம்:
திருமணத்திற்குச் சென்றுவிட்டு மணமக்களை வாழ்த்தும்போது, பரிசுப் பொருளை மறந்துவிட்டது நினைவுக்கு வருகிறதா? அல்லது மொய்ப்பணம் எடுத்து வர மறந்துவிட்டதா? இவர்களுக்கு உதவுவதற்காக புது இயந்திரம் வந்துள்ளது. கிரெடிட் கார்டை செருகி, எவ்வளவு தொகை மொய் செலுத்த வேண்டும் என்று பொத்தானை அமுக்கினால் போதும். மறுநாள் மணமக்கள் வங்கிக் கணக்கில் சேர்ந்து விடும்.
உலகிலேயே (அப்பாடா, நிம்மதி! :P) புதுமையான இந்தக் கருவி இஸ்ரேலில் அறிமுகமாகி உள்ளது. இதற்காக கருவியைச் சொந்தமாக வாங்கத் தேவையில்லை, வாடகைக்குக் கிடைக்கிறது. ஆறாயிரம் ரூபாய் (அம்மாடியோவ்) கட்டணமாகச் செலுத்தி இயந்திரத்தை எடுத்துச் செல்லலாம்.

திருமண தினத்துக்கு முன்யே, இந்தக் கருவிக்கு முன்பதிவு செய்துவிட வேண்டும். எந்த வங்கியில் பணம் செலுத்தப் படவேண்டும், வங்கிக் கணக்கு எண் போன்ற விவரங்களைத் தெரிவித்தால், அதற்கேற்ப, இயந்திரம் ப்ரோகிராம் செய்யப் படும். திருமண தினத்தன்று, மண்டபத்தில் இந்தக் கருவியைப் பொருத்திவிட வேண்டும்.

திருமணப்பரிசு அல்லது மொய்ப்பணம் செலுத்த விரும்புவோர் தங்களின் கிரெடிட் கார்டு அல்லது டெபிட் கார்டைப் பயன்படுத்தி இந்த இயந்திரத்தில் விரும்பும் தொகையைப் பரிசாக அளிக்கலாம். அதற்குரிய ரசீது, பிரிண்ட் அவுட்டாக இயந்திரத்தில் இருந்து தரப்படும்.

அதுமட்டுமின்றி, இந்த இயந்திரத்தில் இணைக்கப் பட்டுள்ள பெட்டியில், கவரில் பணம் போட்டு, அதைப் போட்டுவிட்டுச் செல்லலாம். இவ்வாறு பரிசாக அளிக்கப் பட்ட மொத்தத் தொகையும், திருமண தினத்துக்கு மறுநாள், மணமக்கள் குறிப்பிட்ட வங்கிக் கணக்கில் சேர்க்கப் பட்டுவிடும்.


நன்றி: தினமலர் பக்கம் 4 காலம் ஒன்று.

டிஸ்கி: நாமெல்லாம் மொய் கொடுக்காமலேயே தப்பிச்சுடுவோமில்ல?? நல்லவேளையா கிரெடிட் கார்டும் கிடையாது, டெபிட் கார்டும் இல்லை, பிழைச்சேன்! :P :P

Benefit of failure - JK Rowling

JK Rowling's Harvard Address - Excellent! Take time out to read this!

Must read – Long but worth every minute


The Fringe Benefits of Failure, and the Importance of Imagination
Harvard University Commencement Address
J.K. Rowling

Copyright June 2008

As prepared for delivery

President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, proud parents, and, above all, graduates,

The first thing I would like to say is 'thank you.' Not only has Harvard given me an extraordinary honour, but the weeks of fear and nausea I've experienced at the thought of giving this commencement address have made me lose weight. A win-win situation! Now all I have to do is take deep breaths, squint at the red banners and fool myself into believing I am at the world's best-educated Harry Potter convention.

Delivering a commencement address is a great responsibility; or so I thought until I cast my mind back to my own graduation. The commencement speaker that day was the distinguished British philosopher Baroness Mary Warnock. Reflecting on her speech has
helped me enormously in writing this one, because it turns out that I can't remember a single word she said. This liberating discovery enables me to proceed without any fear that I might inadvertently influence you to abandon promising careers in business, law or politics for the giddy delights of becoming a gay wizard.

You see? If all you remember in years to come is the 'gay wizard' joke, I've still come out ahead of Baroness Mary Warnock. Achievable goals: the first step towards personal improvement.

Actually, I have wracked my mind and heart for what I ought to say to you today. I have asked myself what I wish I had known at my own graduation, and what important lessons I have learned in the 21 years that has expired between that day and this.

I have come up with two answers. On this wonderful day when we are gathered together to celebrate your academic success, I have decided to talk to you about the benefits of failure. And as you stand on the threshold of what is sometimes called 'real life', I want to extol the crucial importance of imagination.

These might seem quixotic or paradoxical choices, but please bear with me.

Looking back at the 21-year-old that I was at graduation, is a slightly uncomfortable experience for the 42-year-old that she has become. Half my lifetime ago, I was striking an uneasy balance between the ambition I had for myself, and what those closest to me
expected of me.

I was convinced that the only thing I wanted to do, ever, was to write novels. However, my parents, both of whom came from impoverished backgrounds and neither of whom had been to college, took the view that my overactive imagination was an amusing personal quirk that could never pay a mortgage, or secure a pension.

They had hoped that I would take a vocational degree; I wanted to study English Literature. A compromise was reached that in retrospect satisfied nobody, and I went up to study Modern Languages. Hardly had my parents' car rounded the corner at the end of the road than I ditched German and scuttled off down the Classics corridor.

I cannot remember telling my parents that I was studying Classics; they might well have found out for the first time on graduation day. Of all subjects on this planet, I think they would have been hard put to name one less useful than Greek mythology when it came to
securing the keys to an executive bathroom.

I would like to make it clear, in parenthesis, that I do not blame my parents for their point of view. There is an expiry date on blaming your parents for steering you in the wrong direction; the moment you are old enough to take the wheel, responsibility lies with you. What is more, I cannot criticise my parents for hoping that I would never experience poverty. They had been poor themselves, and I have since been poor, and I quite agree with them that it is not an ennobling experience. Poverty entails fear, and stress, and sometimes depression; it means a thousand petty humiliations and hardships. Climbing out of poverty by your own efforts, that is indeed something on which to pride yourself, but
poverty itself is romanticised only by fools.

What I feared most for myself at your age was not poverty, but failure.

At your age, in spite of a distinct lack of motivation at university, where I had spent far too long in the coffee bar writing stories, and far too little time at lectures, I had a knack for
passing examinations, and that, for years, had been the measure of success in my life and that of my peers.

I am not dull enough to suppose that because you are young, gifted and well-educated, you have never known hardship or heartbreak. Talent and intelligence never yet inoculated anyone against the caprice of the Fates, and I do not for a moment suppose that everyone here has enjoyed an existence of unruffled privilege and contentment.

However, the fact that you are graduating from Harvard suggests that you are not very well-acquainted with failure. You might be driven by a fear of failure quite as much as a desire for success. Indeed, your conception of failure might not be too far from the average
person's idea of success, so high have you already flown academically.

Ultimately, we all have to decide for ourselves what constitutes failure, but the world is quite eager to give you a set of criteria if you let it. So I think it fair to say that by any conventional measure, a mere seven years after my graduation day, I had failed on
an epic scale. An exceptionally short-lived marriage had imploded, and I was jobless, a lone parent, and as poor as it is possible to be in modern Britain, without being homeless. The fears my parents had had for me, and that I had had for myself, had both come to pass, and by every usual standard, I was the biggest failure I knew.

Now, I am not going to stand here and tell you that failure is fun. That period of my life was a dark one, and I had no idea that there was going to be what the press has since represented as a kind of fairy tale resolution. I had no idea how far the tunnel extended,
and for a long time, any light at the end of it was a hope rather than a reality.

So why do I talk about the benefits of failure? Simply because failure meant a stripping away of the inessential. I stopped pretending to myself that I was anything other than what I was, and began to direct all my energy into finishing the only work that mattered to me. Had I really succeeded at anything else, I might never have found the determination to succeed in the one arena I believed I truly belonged. I was set free, because my greatest fear had already been realised, and I was still alive, and I still had a daughter whom I adored, and I had an old typewriter and a big idea. And so rock bottom became the solid foundation on which I rebuilt my life.

You might never fail on the scale I did, but some failure in life is inevitable. It is impossible to live without failing at something, unless you live so cautiously that you might as well not have lived at all – in which case, you fail by default.

Failure gave me an inner security that I had never attained by passing examinations. Failure taught me things about myself that I could have learned no other way. I discovered that I had a strong will, and more discipline than I had suspected; I also found out that I had friends whose value was truly above rubies.

The knowledge that you have emerged wiser and stronger from setbacks means that you are, ever after, secure in your ability to survive. You will never truly know yourself, or the strength of your relationships, until both have been tested by adversity. Such knowledge is a true gift, for all that it is painfully won, and it has been worth more to me than any qualification I ever earned.

Given a time machine or a Time Turner, I would tell my 21-year-old self that personal happiness lies in knowing that life is not a check-list of acquisition or achievement. Your qualifications, your CV, are not your life, though you will meet many people of my age
and older who confuse the two. Life is difficult, and complicated, and beyond anyone's total control, and the humility to know that will enable you to survive its vicissitudes.

You might think that I chose my second theme, the importance of imagination, because of the part it played in rebuilding my life, but that is not wholly so. Though I will defend the value of bedtime stories to my last gasp, I have learned to value imagination in a
much broader sense. Imagination is not only the uniquely human capacity to envision that which is not, and therefore the fount of all invention and innovation. In its arguably most transformative and revelatory capacity, it is the power that enables us to empathise with humans whose experiences we have never shared.

One of the greatest formative experiences of my life preceded Harry Potter, though it informed much of what I subsequently wrote in those books. This revelation came in the form of one of my earliest day jobs. Though I was sloping off to write stories during my lunch hours, I paid the rent in my early 20s by working in the research department at Amnesty International's headquarters in London.

There in my little office I read hastily scribbled letters smuggled out of totalitarian regimes by men and women who were risking imprisonment to inform the outside world of what was happening to them. I saw photographs of those who had disappeared without trace, sent to Amnesty by their desperate families and friends. I read the testimony of torture victims and saw pictures of their injuries. I opened handwritten, eye-witness accounts of summary trials and executions, of kidnappings and rapes.

Many of my co-workers were ex-political prisoners, people who had been displaced from their homes, or fled into exile, because they had the temerity to think independently of their government. Visitors to our office included those who had come to give information, or to try and find out what had happened to those they had been forced to leave behind.

I shall never forget the African torture victim, a young man no older than I was at the time, who had become mentally ill after all he had endured in his homeland. He trembled uncontrollably as he spoke into a video camera about the brutality inflicted upon him. He
was a foot taller than I was, and seemed as fragile as a child. I was given the job of escorting him to the Underground Station afterwards, and this man whose life had been shattered by cruelty took my hand with exquisite courtesy, and wished me future
happiness.

And as long as I live I shall remember walking along an empty corridor and suddenly hearing, from behind a closed door, a scream of pain and horror such as I have never heard since. The door opened, and the researcher poked out her head and told me to run and make a hot drink for the young man sitting with her. She had just given him the news that in retaliation for his own outspokenness against his country's regime, his mother had been seized and executed.

Every day of my working week in my early 20s I was reminded how incredibly fortunate I was, to live in a country with a democratically elected government, where legal representation and a public trial were the rights of everyone.

Every day, I saw more evidence about the evils humankind will inflict on their fellow humans, to gain or maintain power. I began to have nightmares, literal nightmares, about some of the things I saw, heard and read.

And yet I also learned more about human goodness at Amnesty International than I had ever known before.

Amnesty mobilises thousands of people who have never been tortured or imprisoned for their beliefs to act on behalf of those who have. The power of human empathy, leading to collective action, saves lives, and frees prisoners. Ordinary people, whose personal well- being and security are assured, join together in huge numbers to save people they do not know, and will never meet. My small participation in that process was one of the most humbling and inspiring experiences of my life.

Unlike any other creature on this planet, humans can learn and understand, without having experienced. They can think themselves into other people's minds, imagine themselves into other people's places.

Of course, this is a power, like my brand of fictional magic, that is morally neutral. One might use such an ability to manipulate, or control, just as much as to understand or sympathise.

And many prefer not to exercise their imaginations at all. They choose to remain comfortably within the bounds of their own experience, never troubling to wonder how it would feel to have been born other than they are. They can refuse to hear screams or to peer inside cages; they can close their minds and hearts to any suffering that does not touch them personally; they can refuse to know.

I might be tempted to envy people who can live that way, except that I do not think they have any fewer nightmares than I do. Choosing to live in narrow spaces can lead to a form of mental agoraphobia, and that brings its own terrors. I think the wilfully unimaginative see more monsters. They are often more afraid.

What is more, those who choose not to empathise may enable real monsters. For without ever committing an act of outright evil ourselves, we collude with it, through our own apathy.

One of the many things I learned at the end of that Classics corridor down which I ventured at the age of 18, in search of something I could not then define, was this, written by the Greek author Plutarch: What we achieve inwardly will change outer reality.

That is an astonishing statement and yet proven a thousand times every day of our lives. It expresses, in part, our inescapable connection with the outside world, the fact that we touch other people's lives simply by existing.

But how much more are you, Harvard graduates of 2008, likely to touch other people's lives? Your intelligence, your capacity for hard work, the education you have earned and received, give you unique status, and unique responsibilities. Even your nationality sets you apart. The great majority of you belong to the world's only remaining superpower. The way you vote, the way you live, the way you protest, the pressure you bring to bear on your government, has an impact way beyond your borders. That is your privilege, and your
burden.

If you choose to use your status and influence to raise your voice on behalf of those who have no voice; if you choose to identify not only with the powerful, but with the powerless; if you retain the ability to imagine yourself into the lives of those who do not have your advantages, then it will not only be your proud families who celebrate your existence, but thousands and millions of people whose reality you have helped transform for the better. We do not need magic to change the world, we carry all the power we need inside ourselves already: we have the power to imagine better.

I am nearly finished. I have one last hope for you, which is something that I already had at 21. The friends with whom I sat on graduation day have been my friends for life. They are my children's godparents, the people to whom I've been able to turn in times of trouble, friends who have been kind enough not to sue me when I've used their names for Death Eaters. At our graduation we were bound by enormous affection, by our shared experience of a time that could never come again, and, of course, by the knowledge that we held
certain photographic evidence that would be exceptionally valuable if any of us ran for Prime Minister.

So today, I can wish you nothing better than similar friendships. And tomorrow, I hope that even if you remember not a single word of mine, you remember those of Seneca, another of those old Romans I met when I fled down the Classics corridor, in retreat from career
ladders, in search of ancient wisdom:

As is a tale, so is life: not how long it is, but how good it is, is
what matters.

I wish you all very good lives.

Thank you very much.

'பந்த்'தால் பாதிக்கப்பட்ட பயணிகள், மந்திரிக்கு பாடம்

சில சமயம் ஒரு செய்தியை படிக்கும் போது "நல்லா வேணும்" ன்னு நினைப்போம்।
இது அவ்வளவு நல்லதில்லேனாலும்.... செய்தியை படிங்க!
--


'பந்த்'தால் பாதிக்கப்பட்ட பயணிகள், மந்திரிக்கு பாடம் : ரயிலில் ஆறு மணி நேரம் சிறை வைப்பு

ஜூன் 07,2008,00:00 IST

கிஷன் கஞ்ச் (பீகார்) : இடதுசாரி கட்சிகள் நடத்திய "பந்த்' காரணமாக பாதிக்கப்பட்ட ரயில் பயணிகள், மேற்கு வங்க அமைச்சரை ரயிலுக்குள் ஆறு மணி நேரம் சிறை வைத்த சம்பவம் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது. பெட்ரோல் விலை உயர்வை கண்டித்து மேற்கு வங்கத்தில் இடதுசாரி கட்சிகள் நேற்று முன்தினம் "பந்த்'நடத்தின. பஸ், ரயில் போக்குவரத்து கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டது. ஏராளமான ரயில்கள் ஆங்காங்கே நிறுத்தி வைக்கப்பட்டன. அதில் பயணம் செய்தவர்கள் அவதிக்குள்ளாயினர்.


கோல்கட்டாவிலிருந்து டார்ஜிலிங் நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த ரயில், பீகார் மாநிலம் கிஷன்கஞ்ச் பகுதியில் நிறுத்தப்பட்டது. அந்த ரயிலின் முதல் வகுப்பு பெட்டியில் மேற்கு வங்க மாநில நகர்ப்புற வளர்ச்சித் துறை அமைச்சர் அசோக் பட்டாச்சார்யா பயணம் செய்தார். நீண்ட நேரமாக ரயில் நின்று கொண்டிருந்ததால், பயணிகள் வெறுப்படைந்தனர்.


சிலிகுரி மாவட்ட அதிகாரிகளை மொபைல் போனில் தொடர்பு கொண்ட அமைச்சர் அசோக், உடனடியாக கிஷன்கஞ்ச் பகுதிக்கு காரையும், போலீசாரையும் அனுப்பி வைக்கும்படி கூறினார். இதையடுத்து, அமைச்சரை அழைத்துச் செல்ல காரும், பாதுகாப்பு போலீசாரும் வந்தனர்.


ரயிலை விட்டு கீழே இறங்கிய அமைச்சர், வேகமாக காரை நோக்கி சென்றார். அப்போது, கூட்டத்தில் இருந்த சில இளைஞர்கள், அமைச்சரை அடையாளம் கண்டு கொண்டனர். உடனடியாக அவரை முற்றுகையிட்டு, "உங்கள் கட்சி தானே "பந்த்' நடத்துகிறது. இதனால் நாங்கள் ஊர்களுக்கு செல்ல முடியாமல் நடு வழியில் நிற்கிறோம். நீங்கள் மட்டும் இங்கே இருந்து போக நினைப்பது சரியல்ல. எங்களுடன் சேர்ந்து, நீங்களும், உங்கள் கட்சி நடத்தும் "பந்த்'தின் கொடுமையை அனுபவியுங்கள்' என, ஆவேசத்துடன் கூறினர்.


போலீசார் வற்புறுத்தியும் பலன் ஏற்படவில்லை. வேறு வழி இல்லாமல், மீண்டும் ரயிலுக்குள் ஏறி அமர்ந்தார், அமைச்சர். ஆறு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக ரயிலுக்குள்ளேயே முடங்கி கிடந்தார். நீண்ட நேரத்திற்கு பின், ரயில் செல்வதற்கு ரயில்வே அதிகாரிகள் அனுமதி அளித்தனர். அமைச்சரும் ரயிலில் தன் பயணத்தை தொடர்ந்தார். இந்த சம்பவத்தால் பெரும் பரபரப்பு ஏற்பட்டது.


இதற்கிடையே, அமைச்சருடன் தகராறு செய்ததாக, திலீப் சிங் என்ற இளைஞரை போலீசார் கைது செய்தனர். பின், ஜாமீனில் அவர் விடுவிக்கப்பட்டார். இதுபற்றி, போலீசார் கூறுகையில், "அமைச்சர் பயணம் செய்த ரயிலில் தான், திலீப் சிங்கும் பயணம் செய்தார். அமைச்சரை தகாத வார்த்தைகளில் திட்டினார். அவருடன் இருந்த பத்திரிகையாளரையும் தாக்கினார். இதனால் தான், அவரை கைது செய்தோம்' என்றனர்.

ஜூனியர் அம்பியா??? ஜூனியர் தங்கமணியா??? தெரியலை!

இரண்டு நாள் முன்னால் திடீர்னு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு. யாருனு பார்த்தால் நம்ம "டாம்" தான் தொலைபேசியிலே. டாமுக்குக் குழந்தை பிறந்திருக்கிறதாயும், அந்தக் குழந்தைக்கு 15-ம்தேதி பெயர் சூட்டுவிழா நடப்பதாயும், அதற்கு நான் வரவேண்டும் என்றும் டாமின் அழைப்பு. திடீர்னு டாம் என்னை மை டியர் ஃபிரண்டுனு அழைத்தது கொஞ்சம் ஆச்சரியமாவே இருந்தது. போகலாமா வேண்டாமானு ஒரு யோசனை!!! அப்புறம் வெள்ளி அன்று போய்விட்டே வரலாம் என ஏகமனதாய் முடிவு செய்தோம். சனிக்கிழமை அன்று டாமுக்குத் தொலைபேசித் தெரிவிக்கலாம் அது வழக்கம் போல் "கொர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்" குறட்டை விட்டுத் தூங்கிட்டு இருந்ததாய் டாமின் மனைவி தெரிவித்தார். சரி, வரோம்னு சொன்னால் போதும்னு சொல்லிட்டு இன்னிக்குக் காலம்பர கிளம்பினோம்.

அப்படி, இப்படினு காலம்பர 8 மணி ஆயிட்டது கிளம்ப. அதுக்குள்ளே ரயிலா, பஸ்ஸா என்று ஒரு சின்ன வாக்குவாதம் ஆரம்பிக்கும் போல் இருந்தது. ஆகவே முன்யோசனைக்காரர் ஆன, என்னோட ம.பா. பஸ்தான் என்று அடிச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்சுச்ச் சொல்லிட்டார். பஸ் ஸ்டாண்டுக்குப் போக அவர் எடுத்தது பழைய வண்டியை. அதிலே பெட்ரோல் ஊத்தறாரா, இல்லை ரேஷனில் கெரசின் யார் கிட்டேயாவது வாங்கி ஊத்தறாரானு எனக்கு ரொம்ப நாளா சந்தேகம். என் முதல் ஆட்சேபணையை எழுப்பினேன். இதிலே உட்கார மாட்டேன்னு.அதெல்லாம் காதிலே வாங்கற ஆளா??? அசைஞ்சு கொடுக்கலையே??? அந்த வண்டியில் தான் போகணும், புது வண்டியை எல்லாம் பஸ்ஸ்டாண்டில் வச்சுட்டுப் போனால் வீணாயிடும்னு கண்டிப்பாய் மறுத்துட்டார். எந்த வண்டியானாலும் இடப்பிரச்னை, எல்லைப் பிரச்னை எல்லாம் வரும். அதுவும் நான் ஏறுவதுனால் வண்டியே கிளம்பவேறு கிளம்பாது. என்னத்தைச் செய்ய முடியும்??? நான் வாங்கிட்டு வந்த வரம் இவ்வளவு தான்னு வண்டியில் ஏறத் தயார் ஆனேன். என்ன ஆச்சரியம்??? வண்டி கிளம்பிடுச்சு. ரொம்ப சந்தோஷமா நல்ல சகுனம் தான்னு நினைச்சுட்டு, வண்டியில் உட்கார்ந்து தெரு முக்குத் திரும்பினால் ஒரு முக்கல், முனகல், க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் என்னனு பார்க்கிறதுக்குள்ளே வண்டி நின்னாச்சு.சரிதான் இன்னிக்குப் போனாப்பலதான், அநேகமாய் நாம் போறதுக்குள்ளே அம்பிக்கு, சீச்சீ, டாமுக்குப் பேரனோ, பேத்தியோ பிறந்துடும்னு தலையிலே கையை வைச்சு உட்கார இடம் தேடினேன். அதுக்குள்ளே, நம்மவர்(கமல் படம் இல்லைங்க, என் ம.பா. தான்) பெட்ரோல் டாங்க் திறக்கலைனு சொல்லிட்டு, திறந்து வண்டியைக் கிளப்பி பஸ்ஸ்டாண்ட் வந்து நின்னுட்டு இருந்த பல பஸ்களில் ஒரு ஆராய்ச்சி நடத்திட்டு, (எல்லாமே தி.நகர். சைதாப்பேட்டை பக்கம் போற பஸ்தான்) ஒரு பஸ்ஸைத் தேர்ந்தெடுத்து, இது தான் நம்ம விலைக்குச் சரிப்படும்கிறாப்போல என்னையும் வந்து உட்காருன்னார். சரினு போய் உட்கார்ந்தேன். அவரும் வந்து உட்கார்ந்துட்டு, என்னைக் கொஞ்சம் இடம் விடறயானு கேட்கவே, நான், "ஜன்னல் கம்பியிலே தான் இடம் இருக்கு, அங்கே உட்காரவா?" என்று அன்போடு கேட்கவே, அவர் முறைக்க, நான் முறைக்க, குருக்ஷேத்திரம் ஆரம்பிக்கும் முன் நாகரீகமாய் விலகணும்னு நான் தனியாப் போய் உட்கார்ந்துக்கறேன்னு போய் உட்கார்ந்துட்டேன். அம்மாடி, எவ்வளவு இடம் இருக்கு?? னு மனசிலே ஆச்சரியப்பட்டுக்கிட்டேன்.

டிக்கெட் வாங்கி பஸ் கொஞ்ச தூரம்போறதுக்குள்ளே டிக்கெட் செக்கிங்குக்கு வரவே, நாம தனியா முன்னாலே உட்கார்ந்திருக்கோமே, அவர் எங்கேனு தேடினால், செக்கிங் இன்ஸ்பெக்டரே, உங்க டிக்கெட் அவர் வாங்கிட்டாரும்மானு சொல்லி வயிற்றில் பாலை வார்த்தார். ஒரு வழியா சைதாப்பேட்டை போய், அங்கே இருந்து மடிப்பாக்கத்தில் டாமின் மாமனார் வீடு போகும் பஸ்ஸிலும் ஏறி உட்கார்ந்தாச்சு. அதுக்குள்ளே மணி 10-20 ஆயிடுச்சு. சரிதான், எல்லாம் முடிஞ்சிருக்கும், நாம சரியா சாப்பாட்டுக்குப் போகப் போறோம்னு நினைச்சேன். அவங்க வீடு இருக்கும் தெருவை ஒரு வழியாக் கண்டு பிடிச்சுப் போக ஆரம்பித்தோம். தெருவைக் கண்டு பிடிக்கிறதுக்குள்ளே இரண்டு பேரிடம் கேட்டால், அவங்களே ஏரியாவுக்குப் புதுசாம், ஒருவழியாக் கண்டு பிடிச்சால் அவங்க சொன்ன லாண்ட்மார்க் இருக்கு, நம்பர் காணோம், முன்னால் போகலாம்னு அவர் சொல்ல, பின்னால் இருக்கும்னு நான் சொல்ல இரண்டு பேரும் இரண்டுபக்கம் போக ஆரம்பிச்சோம். அதுக்குள்ளே அதிசயமா இப்போ செல் கொண்டு போறோமேன்னு டாமுக்குத் தொலைபேசிக் கேட்கலாம்னு செல்லைக் கேட்டால் அவர் கொடுக்க மாட்டேன்னு தகராறு. என்னனு வலுக்கட்டாயமாய் வாங்கிப் பார்த்தால் சார்ஜே இல்லை. இருந்தாலும் ஒரு மாதிரியா நம்பரைப் போட்டால், அங்கே வந்த ஒரு பெண்மணி, குண்டைத் தூக்கிப் போடும் செய்தியைத் தெரிவிக்கின்றார்.

"ஸ்ரீராம் இருக்காரா?" என்று ஜம்பமாய் நான் கேட்க, ஸ்ரீராமா யார் அதுனு அவங்க் கேட்க, நான் திகைக்க, நம்பரைத் திருப்பிப் பார்க்க, எவ்வளவு நேரம் பேசுவேனு அவர் கத்த, நான் திருப்பிக் கத்த, அதுக்குள்ளே, போனில் வந்த அம்பியோட அம்மா??? தெரியலை, எங்க பிள்ளை தான் ஸ்ரீராம்னு சத்தியம் பண்ணிட்டு, தொலைபேசியை அம்பியோட தம்பி, இளவல், கண்கண்ட தெய்வம், குண்டர் படைத் தலைவர், திருவாளர் "கணேசனிடம் கொடுக்க, நான் அம்பியோனு நினைச்சுக் கூவ, நில்லுங்க, அங்கேயே நான் வரேன்னு அவர் சொல்ல, சரினு நாங்க நின்னோம். அதுக்குள்ளே, இரண்டு பேருக்கும் ஒரு கைகலப்பு ஆச்சு. யாரு ஸ்ரீராம்னு அவர் கேட்க, அம்பிதான்னு, நான் சொல்ல, நேத்து நீ அம்பினு கேட்டியே, அப்படியே கேட்டிருக்கலாமேனு அவர் சொல்ல, நேத்திப் பேசினது அம்பியோட, தங்கமணி, அவங்களுக்கு இந்தக் கதை மட்டுமில்லை, இன்னும் தெரியும், இன்னிக்கு அவங்க பேசலைனு நான் சொல்ல, அவர் நீ குழப்பறேனு சொல்ல, உங்களுக்குப் புரியலைனு நான் சொல்ல, அப்போ ஏன் ஸ்ரீராம் யாருனு கேட்கிறாங்கனு அவர் கேட்க, நான் முழிக்க, இரண்டு பேரும் பல்லைக் கடிக்க, அதைப் பார்த்து சந்தோஷத்தோடு கணேசன் வந்து சேர்ந்தார். இரண்டு பேரும் என்ன பேசறதுனு முழிக்க, முதல்லே வாங்க, அப்புறமா மிச்சத்தை வச்சுக்கலாம்னு கணேசன் வீட்டுக்குக் கூட்டிப் போனார்.
வீட்டுக்குப் போனதும், அம்பி, தங்கமணி, அம்பியோட அம்மா, அப்பா, மாமனார், மாமியார் எல்லாரும் வரவேற்க, சற்று நேரம் உட்கார்ந்து விட்டு குழந்தையைப் போய்ப் பார்த்தேன். இப்போப் பார்த்தால் தங்கமணி சாயலிலேயே இருக்கிறான் குழந்தை. போகப் போகத் தான் தெரியும் யார் மாதிரினு. அம்பி மாதிரி இருப்பானோ, இல்லை தங்கமணி மாதிரியோ புரியலை, இருந்தாலும் ஜூனியர் அம்பி, ஜாலியாக ஒரு "தலைவி" வந்து இவ்வளவு கஷ்டப் பட்டு நம்மைப் பார்க்க வந்திருக்காங்களேனு கொஞ்சம் கூடக் கவலைப் படாமல் விளையாடிக் கொண்டு இருந்தார். "சூர்யா" என்ற "அனந்த நாராயணனு"க்கு மனமார்ந்த நல்லாசிகளும் வாழ்த்துகளும்.

அப்புறமாய் அங்கே சாப்பாடு சாப்பிட்டுட்டு, வீட்டுக்கு வந்தது ஒரு தனிக் கதை, இன்னொரு நாள் வச்சுக்கலாம், இப்போ அம்பியோட ஜூனியருக்கு மனமார்ந்த நல்வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிச்சுப்போம், அனைவரும். யூனியன் சார்பிலும் அனைவரின் வாழ்த்துகளையும் தெரிவிச்சாச்சு.

பெங்களுர் மக்களுக்காக!

In an emergency such as accident-trauma, stroke, cardiac arrest... the battle to save a life is really a battle against time.
E-one, Wockhardt Emergency care service is a fully equipped ICU on wheels (ambulance), which has unique features to benefit the victims in a life-death situation. It has all the equipment and expertise needed to treat any emergency situation.

When you dial 105711 for E-one service, the call is directed to Wockhardt Hospitals' central
emergency care command centre, which promptly directs an ambulance with advanced life-saving equipment (mobile critical care unit) from the nearest Wockhardt ICU. The GPRS can trace the distance and location of the ambulance reaching the hospital from the pick-up spot.

E-ONE Wockhardt Emergency Care NetworkTreatment to the patient starts right from the time the patient calls E-one service. Once the patient is picked-up, an attempt is made
by the doctor to stabilize the patient in the vehicle, even before reaching the hospital. The doctor in the ambulance, is in constant touch with the specialist at Wockhardt Hospitals.

E-ONE is backed by a team of 310 dedicated specialist and 150 ICU beds across the Wockhardt
Hospitals network (at Bannerghatta Road, Cunningham Road, Rajajinagar, Nagarbhavi)
and guided by a team of American Board Certified specialists in critical care.

All working together as one.
Bannerghatta Road
6621 4444
Cunningham Road
4199 4444
Nagarbhavi
23014444

Note: The treatment in the ambulance is free of cost.
Please save this number for emergency purposes. Mobile users will have to prefix 080.

வாழ்த்தலாம் வாங்க...

ஹாய் படிஸ், அதாவது நம்ம கில்ஸ் வித் கில்ஸ் க்கு
நாளைக்கு அவதாரத் திருநாளாம். பற்கள் பசையா இல்ல
பற்பசையா னு கேள்வி கேட்ட பொடியனையே
சமாளிச்சவரும், பஸ்ஸுல ஜன்னல் சீட்டுக்கு பக்கதுல
இருக்குறவர சிந்திக்க வச்சவரும் ஆன பெரிய்ய மகான்.
அவருடைய அவதாரத் திருநாளை நாம பெருசா
கொண்டாடலைன்னாலும் அட்லீஸ்டு ஒரு கேக்காவது
வெட்டி கொண்டாடனும் இது நம்ம தலைவியோட
ஆர்டர் இல்லியா, அது தான் இந்த கேக்.எல்லாரும்
வாழ்த்து சொல்லிட்டு அப்படியே ஒரு பீஸூ
எடுத்துட்டு (ஒரு பீஸு மட்டும் தான்) போகலாம்.
இது வாழ்த்து சொல்றவங்களுக்கு மட்டும் தான் மக்கா ....


மேல பாருங்க சும்மா எப்படி ஜொல்லு விடராருன்னு......
வாங்க வந்து வாழ்த்திட்டு போங்க.

காக்கா

அது ஒரு பெரிய ஹோட்டலின் ஆடம்பரமான அறை. மது பாட்டில்களும் மிச்சர் பாக்கெட்களும் சிதறி கிடக்கின்றன. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அங்கே ஆட்கள் கூட ஆரம்பிக்கிறார்கள். அங்கே வந்த பிரபலங்கள் தமிழ்நாட்டில் உள்ள பெரிய தலைகள். 'இளைய மாலுமி' சுஜய், பிரபல வில்லன் நடிகர் வீமன், காமெடி நடிகர் கிவெக், கவர்ச்சி கண்ணி ப்ரிஷா மற்றும் மசாலா பட இயக்குனர் ஜரணி. எல்லோரும் ஒரு புதிய படத்தின் கதை விவாதத்துக்காக அங்கே வந்திருந்தனர். படத்தின் தயாரிப்பாளர் அஸ்தமநிதி அப்பொழுது தான் உள்ளே நுழைந்தார். தமிழகத்தின் மூத்த தலைவரின் பேரன் அவர். பார்க்க பள்ளி மாணவர் போல் இருந்தார்.

அஸ்தமநிதி : "என்ன ஜரணி ஸார்? எல்லாரும் வந்தாச்சா?"
ஜரணி: "எல்லாம் ரெடி ஸார். சுஜய் வந்தாச்சு. ஆரம்பிக்கலாமா?"
அச் : "தாத்தா கிட்ட ஒரு வாட்டி சொல்லிடவா?"
ஜரணி : (முணுமுணுப்பு)"இவன் வேற. சுச்சு போகணும்னா கூட தாத்தாவ கேக்கவா பாட்டிய கேக்கவா னு இம்சை பண்றான்" (சத்தமாக)"அதுக்கு என்ன ஸார். பெரியவங்க ஆசீர்வாதம் தானே முக்கியம்"
சுஜய் : "ன்னா. எல்லாரையும் வர சொல்லிட்டீங்க. கதைய சொன்னீங்கன்னா நாங்க கேட்டுட்டு கெளம்புவோம்"
ஜரணி : "அது தான் ஸார். நாம போன படம் 'பில்லி' எல்லாம் கலெக்ஷனையும் உடைச்சுது. இந்த தடவை அதையும் தாண்டி போகணும்"
சுஜய் : "என்ன வழக்கம் போல மகேஷ் பாபு படம் ரீமேக் தானே."

ஜரணி : "இல்ல ஸார். அது தான் உங்களுக்கு போட்டியா இந்த 'பயம்' ரவி எல்லா படமும் வாங்கி தொலையறானே"
சுஜய் : "ஆமா. இதுல வேற இந்த சுஜித்குமார் படமும் ஓடிடுச்சு. அதனாலயே நம்ம படம் ஓடியே ஆகணும்."
கிவெக் : (முணுமுணுப்பு)"ஓடுதே. ஆனா தியேட்டர் விட்டு பயங்கர வேகமா ஓடுது."
ஜரணி : "இந்த தடவை நானே சொந்தமா யோசிச்சு ஒரு கதை சொல்ல போறேன்"
சுஜய் : (பயந்தவாறே)"ஏங்க இந்த விஷப்பரீட்சை எல்லாம். பேசாம அடுத்த மகேஷ் பாபு படம் வர வரைக்கும் காத்திருக்கலாம்.
ஜரணி : "கதை கேட்டீங்கனா நீங்களே ஆடிடுவீங்க"

சுஜய் : போங்க ஸார். இதே வார்த்தை தான் போன படம் "அழகிய திருட்டு மகன்" எடுத்த இயக்குனரும் கதை சொல்லும்போது சொன்னார்.என்ன ஆச்சு"
கிவெக் : "ATM ATM னு சொல்லி கடைசில தயாரிப்பாளரை ATM வாசல்ல பிச்சை எடுக்க விட்டுட்டாங்க"
சுஜய் : "இந்த படம் நல்லா வரணும்ங்க"
ஜரணி : "நீங்க கதைய கேளுங்க ஸார். அப்புறம் மூக்கு மேல விரல் வெப்பீங்க"
கிவெக் : "மூக்கு மேல விரல் வெச்சா பரவாலை. மூக்கு உள்ள விரல் போகற அளவுக்கு மட்டமா இல்லாம இருந்தா சரி"
ஜரணி : "படத்தோட பேரு என்ன னு கேக்க மாட்டீங்களா?"
கிவெக் : "வேணாம்னு சொன்னா விடவா போறீங்க. சொல்லி தொலைங்க"

ஜரணி : "படம் பேரு காக்கா."
கிவெக் : "தயாரிப்பளரை காக்கா பிடிக்கறீங்க னு உறுதி ஆயிடுத்து"
ஜரணி : "நீங்க கதை கேளுங்க அப்புறம் உங்களுக்கு அர்த்தம் புரியும். ஓப்பன் பண்ணினா கடப்பா கிராமம் காட்றோம்."
கிவெக் : "ஏன் ஸார் எப்பவுமே ஆந்திரா பார்டர் பக்கம் ஒதுங்கிடறீங்க?"
ஜரணி : "எல்லாம் ஒரு முன்னெச்சரிக்கை தான். இங்கே ஓடலைனாலும் அங்க ஓடிடும்ங்கற நம்பிக்கை தான்."
சுஜய் : "அதெல்லாம் இருக்கட்டும். கதைக்கு வாங்க"
ஜரணி : "ஓப்பன் பண்ணினா கடப்பா கிராமம். புழுதி. அழுக்கு. அங்க உங்க அப்பா வில்லன் வீமன் கிட்ட சவால் விடுறாரு "என் மகன் வருவாண்டா" னு"
சுஜய் : "அப்போ நாம ஒபபனிங் சீனும் சாங்கும் வெச்சுக்கலாமா ன்னா???"

கிவெக் : "ஹ்ம்ம்ம். நடிக்கிறதை தவிர எல்லாத்தையும் கேளு."
ஜரணி : "ஆமாம் ஸார். எல்லாரும் சாக்கடை பக்கம் பாக்கறாங்க. அப்போ நீங்க அந்த சாக்கடையோட மூடிய உடைச்சு வெளில வறீங்க. அரங்கமே வெடிக்குது ஸார்."
கிவெக் : "படம் சாக்கடை னு மறைமுகமா சொல்றோம்."
சுஜய் : "சூப்பர். அப்புறம் சொல்லுங்க ஸார்"
ஜரணி : "அப்புறம் நீங்க சைக்கிள் ரேஸ் ல கலந்துகறீங்க. அப்போ உங்க ஓட்டை சைக்கிள் வீல் கழந்துடுது"
சுஜய் : "ஹயயோ. அப்புறம்?"
ஜரணி : "நீங்க சைக்கிளை தோள் மேல போட்டுட்டு ஓடறீங்க. அப்புறம் கடைசில சைக்கிளோட ஒரே டைவ். அப்புறம் என்ன சாங் தான்."
சுஜய் : "சூப்பர். இப்பவே டியூன் போடலாம்."

ஜரணி : "ஓகே ஸார். எங்க பா அந்த புது ஆசிஸ்டெண்ட். போய் மாரியை கூட்டிண்டு வா."
புது ஆசிஸ்டெண்ட் : "யாரு மாரி?"
பழைய ஆசிஸ்டெண்ட் : "யோவ். என்னய்யா மாரியை தெரியாது ங்கற?"
புது ஆசிஸ்டெண்ட்: "ரஹ்மான், ராஜா, யுவன் எல்லாம் கேள்வி பட்டு இருக்கேன். யாரு மாரி?"
பழைய ஆசிஸ்டெண்ட் : "இது சுஜய் ஸார் படம். அவர் படம் நா கண்டிப்பா 5 குத்து பாட்டு இருக்கணும். அது தான் அவர் ரசிகர்களுக்கு பிடிக்கும். (ரகசியமாக)அது மட்டும் இல்ல..இந்த மாதிரி டப்பாங்குத்து பாட்டு போட்டா தான் இந்த மாதிரி மொக்கை படம் பாத்து தூங்கர ஜனங்க எழுந்திருப்பாங்க."
புது ஆசிஸ்டெண்ட்: "அது சரி. மாரி யாரு?"
பழைய ஆசிஸ்டெண்ட் : "மாரி இங்கே சாவுக்கு மேளம் அடிக்கிறவன். அவன் தான் சுஜய் ஸார் படத்துல எல்லாம் தப்பு தாளம் அடிக்கிறவன்."
ஜரணி : "யோவ். போய் சீக்கிரம் அவனை கூட்டிண்டு வாயா. சுட சுட ஒரு 4 டண்டனக்கா டியூன் ரெடீ பண்ணிடலாம்."
சுஜய் : அதுக்கு அப்புறம் கதைய சொல்லுங்க ஸார்.

ஜரணி : ஒபபனிங் சாங்கக்கு அப்புறம் நீங்க உங்க அம்மா கிட்ட பேசகறீங்க. தாய்க்குலம் எல்லாம் கண்ணீர் விட்டு கதறும். அப்புறம் ஒரு ஃபைட் சீனு. அதுல சும்மா பறந்து பறந்து உதைக்கறீங்க. அது மட்டும் இல்ல ஸார். நீங்க ஓடும்போது ஒரு ஆட்டோ குறுக்க வருது ஸார். அத தாண்டி அப்படியெ குதிக்கறீங்க. வில்லன்ணோட ஆட்களை நீங்க அடிச்ச அடி பாத்து அவருக்கு வைத்தியம் பார்க்கிற டாக்டர் "ஏதோ புயல் ல சிக்கினாரா. இல்ல ஒரு நூறு பேரு இவர அடிசாங்களா" னு கேக்கறாரு
கிவெக் : இதை எங்கயோ கேட்ட மாதிரி இருக்கே
ஜரணி : (சுதாரித்து) அட என்ன தம்பி ரொம்ப திங்க் பண்ற?
கிவெக் : அடங்கொக்கா மக்கா. இது பாட்ஷா ல வர வசனம் தானே.
ஜரணி : அட அரசியல் ல இதெல்லாம் சகஜம் பா
சுஜய் : அப்புறம் சொல்லுங்க ன்னா
ஜரணி : அப்புறம் வில்லன் கிட்டேருந்து நீங்க தப்பிக்கும்போது தூரத்துல ஒரு ரயில் வண்டி போகுது. நீங்க ரயில் வண்டிய பாக்கறீங்க வில்லனை பாக்கறீங்க. 3 பேரையும் மாத்தி மாத்தி காட்டி ரசிகர்களை டென்ஷன் பண்றோம். என்னடா பண்ண போறீங்க னு எல்லாரும் யோசிக்கும்போது நீங்க ஒரே டைவ் அடிச்சு அந்த ரயில்வண்டிக்கு பக்கத்துல குதிக்கறீங்க.
கிவெக் : நல்லவேளை இவர் வீட்டு பக்கத்துல ஏர்போர்ட் இல்ல.

ஜரணி : இல்ல...எல்லாம் ஒரு பில்ட் அப் தான்
கிவெக் : டேய் இவன் கதை சொல்லுடா னு சொன்னா நீ எங்க கதை சொல்ற. அரை மணி நேரமா பில்ட் அப் தாண்டா தர. அடிக்கறான் ங்கற, குதிக்கறாங்கர, சாங்கு ங்கற, ஃபைட் ங்கற. உண்மையா சொல்லு....சும்மா பில்ட் அப் வெச்சே பஜனை பண்ணலாம் னு தானே முடிவு பண்ணிட்ட.
ஜரணி : என்ன தம்பி நீங்க. சுஜய் ஸார் ரசிகர்களுக்கு என்ன தேவையோ அதை தான் நான் தரேன். நான் என்னமோ எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி எடுக்கிற மாதிரி பேசறீங்க.
சுஜய் : காதல் பத்தி சொல்லவே இல்லையே.
ஜரணி : ஆ. நீங்க மலேசியாக்கு உங்க அப்பா கடன் அடைக்க போகும்போது அங்க நீங்க மாறுவேஷம் போடறீங்க. கண்ணுல கர்‌சீஃப் கட்டிக்கறீங்க.
கிவெக் : கர்‌சீஃப் இல்லாம ஹீரோயின் ஹீரோவை பார்க்கும்போது அவனை அவங்களுக்கு அடயாளமே தெரியாதே.
ஜரணி : எப்படி தம்பி கரெக்டா சொல்றீங்க?
கிவெக் : பெரிய BBC Mastermind கேள்வி. பதிலே கண்டு பிடிக்க முடியாது பாரு. இந்த வீணா போன கண்றாவிய தான் காலம் காலமா செஞ்சு தொலையறீங்க.
ஜரணி : அப்புறம் ஹீரோயினோட பாட்டி யாருன்னா நம்ம ரம்யா கிருஷ்ணன். அவங்க கிட்ட ஒரு வடை சைஸ்ல ஒரு வைரம் இருக்கு. அது ஹீரோ கிட்ட சிக்குது. ஹீரோ அதை சென்னை எடுத்துட்டு வர்றாரு. அவர் கூட ஹீரோயினும் வர்றாங்க. அப்புறம் வில்லன் ஹீரோவ தேடி சென்னை வர, அப்புறம் வில்லன், ஹீரோயினோட முறைமாமனுக்கும் ஹீரோ கிட்ட தகராறு வருது.

சுஜய் : சூப்பர் ன்னா
ஜரணி : அந்த வடை சைஸ் வைரத்தை வெச்சு நீங்க எப்படி பாடு படுத்தறீங்கங்கன்றத பார்த்து அரங்கமே வெடிக்கும். நடு நடுவுல ஒரு குத்து பாட்டு, ஒரு பில்டப், ஒரு பஞ்ச் னு உங்க இமேஜ் ஏத்திரலாம்.
கிவெக் : கதை ல நிறைய கோங்குரா சட்னி வாடை அடிக்குது. ஏமி ரே பாவா? ஹிட் தீஸ்குந்நாவா?
ஜரணி : ஹீ ஹீ. எல்லாம் ஒரு வியாபார தந்திரம் தான். அதுவும் இதுல ஒரு சூப்பர் செண்டிமெண்ட் பிட் எல்லாம் இருக்கு. வில்லன் எந்த கல்லால உங்க அப்பாவை அடிக்கிறாரோ, நீங்க கடைசில அதே கல்லால வில்லனை அடிக்கறீங்க. எப்படி?
கிவெக் : (முணுமுணுப்பு)முதல்ல உங்க ரெண்டு பேரையும் அந்த கல்லால அடிச்சு கொல்லனும். அப்போ தான் தமிழ் சினிமா நிம்மதியா இருக்கும்.

ஜரணி : அப்புறம் தமிழ் சினிமா வழக்கப்படி கடைசில போலீஸ் வர்றாங்க. உங்கள ஜஸ்ட் லைக் தட் ரீலீஸ் பண்றாங்க. நீங்களும் ஹீரோயினும் டூயட் பாடி சுபம் போட்டுடலாம். அந்த வடை சைஸ் வைரம் உங்களுக்கு தான்.
சுஜய் : ஆமா. ஏன் இந்த படத்துக்கு காக்கா னு பேரு வெச்சீங்க???
ரசிகன் : அதை நான் சொல்றேன் ன்னா.
சுஜய் : யாரு இவன்? சரி பரவாயில்ல சொல்லு.
ரசிகன் : நீ காக்கா மாதிரி கண்றாவியா இருக்க. ரம்யா கிருஷ்ணன் ஒரு பாட்டி. அவங்க கிட்ட வடை ஸைஸ் ல ஒரு வைரம். அத நீ திருடற. இது எங்கயோ கேள்வி பட்ட மாதிரி இல்ல?
கிவெக் : அட பாவி. காக்கா பாட்டிகிட்ட வடை சுட்ட கதைய தான் இவ்வளவு பில்ட் அப் கொடுத்து சொன்னியா. எஸ்கேப்.!!!!!!

எல்லோரும் சிதறி ஓடுகிறார்கள்.

எழுதியவர் : ஹரீஷ்

SMILE - For a cause

Makkalay..

Let me take the pleasure of introducing..namba fellow blogger (yet-to-be-listed-in-our-union) http://f-e-e-l-i-n-g-s.blogspot.com/ pugazh Nandoo (surukkama anathakrishnan nithyanandan...'a' kum 'n' kum nadula erumbu oorara mathiri ungaluku intha per therinja athku nan porupila)..

I always suspected that many of our gud samaritan blog makkal silenta neria matter senjukitu..velila solama irukannganu..here is one such person in "hiding" all these days..SMILE nu oru NGO (govt registerd) naalu varushama nadathikitu varar.

Atha pathi neria information namma kuda share pannika virupapadarar..ipothaiku oru test blogsite for that org matum than iruku..further details awaited from Nandu.

http://smilewelfarefoundation.blogspot.com/

I just took this oppertunity to give an intro for nandoo to share his thoughts and info abt SMILE to us all..so watch out for this space folks :) more to follow

பிறந்த நாள் வாழ்த்து...

இன்று பிறந்த நாள் கொண்டாடும் பொற்கொடி மற்றும் திருமதி.அம்பி அவர்களுக்கும் யூனியன் சார்பில் பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள்...

கீதா மேடமுக்கு பிறந்த நாள்

நாளொரு பதிவும், பொழுதொரு பின்னூட்டமும் இட்டவரும், கைலாச யாத்ரை சென்று கைலை நாதனை கதிகலங்க வைத்தவரும், வால்மீகி ராமாயணத்துக்கு தமிழில் பாஷ்யம் எழுதியவரும், ஆச்சார்ய ஹ்ருதயம், முத்தமிழ் குழுமம், நமது பிளாக் யூனியன், மதுரை மாநகர், இன்னும் என்னவேல்லாம் குழு வர இருக்கிறதோ அதில் எல்லாம் துண்டு போட்டு எழுதிவரும்,

டாட்டா இன்டிகாம் காரர்களை பந்தாடியவரும், பதிவுலக காரக்கால் அம்மையார், திருமதி.கீதா சாம்பசிவம் அவர்கள் தனது எழுபதாவது(குறைச்சு சொல்லிருந்தா மன்னிக்கவும்) பிறந்த நாளை இன்று (22/05/2008) கொண்டாடுகிறார்.

(picture: thanks to kaipullai)

உங்களை வாழ்த்த எங்களுக்கு வயதில்லை, வணங்குகிறோம் மேடம்.

உங்களின் தேனீ போன்ற சுறுசுறுப்பும், விடா முயற்சியும், புதிய விஷயங்களை கற்று கொள்ளும் ஆர்வமும் கண்டு பிரமிக்கிறேன். குறைவில்லாத ஆரோக்யத்துடன் நீங்கள் மேலும் மேலும் பல சாதனைகள் செய்ய(ஹிஹி, எனக்கே சிரிப்பா வருது) எல்லாம் வல்ல முருகனை வேண்டி கொள்கிறேன்.

அப்படியே இங்கயும் போய் பாருங்க.

நினைவாற்றல் !

இன்னைய தினமலர்ல ஒரு செய்தி வந்திருக்கு:

// எத்தனையோ நாள் முன்பு நடந்ததை உங்களால் நினைவு வைத்துக்கொள்ள முடியுமா? ஒரு வாரம்...ஒரு மாதம்...? 27 ஆண்டாக, ஒவ்வொரு நாளும் நடந்த விஷயங்களை நினைவுகூறுகிறார் ஒரு அதிசய பெண். அமெரிக்காவை சேர்ந்த இந்த பெண் ஜில் பிரைஸ்; வயது 42. "கடந்த மாதம் 14 ம் தேதி எங்கு போனீர்கள்? 28 ம் தேதி என்ன சாப்பிட்டீர்கள்?' என்பது முதல், பல ஆண்டுக்கு முன், சந்தித்த ஒருவரை பற்றி கூட சொல்கிறார்.


கடந்த 27 ஆண்டில் அவர் சம்பந்தப்பட்ட எந்த விஷயம் குறித்தும் சொல்கிறார் இவர். டாக்டர்கள் பரிசோதித்து விட்டு அசந்து விட்டனர். இவர் குறித்து நிபுணர்கள் கூறியதாவது: ஒருவரால், குறிப்பிட்ட காலம் வரை தான் நினைவாற்றல் மூலம் எந்த விஷயத்தையும் சொல்ல முடியும். ஆனால், ஜில்லுக்கு அளவுக்கு மீறி நினைவாற்றல் இருக்கிறது. இதற்கு காரணம், அவர் மூளையில் உள்ள ஒரு வித அசாத்தியமான சக்தி தான். இது உண்மையில் நல்லதல்ல; ஒரு வகை மனநல வியாதி. இந்த வியாதிக்கு ," ஹைபெர் தைமெஸ்டி' என்றுபெயர்.


கடந்த 1980ம் ஆண்டில் இந்த பெண்ணுக்கு வயது 14. அப்போது தான் இந்த "போபியா' ஆரம்பித்துள்ளது. நல்ல விஷயங்கள் அறிந்து கொள்வதுடன், கெட்ட நினைவுகள் வரும் போது மன அழுத்தம் ஏற்படும். இதனால், இந்த பெண்ணுக்கு தனி சிகிச்சை தேவை.இந்த அளவு அசாத்திய நினைவாற்றல் இருக்கும் நிலையில் திடீரென இது எதிரிடையாகக்கூட மாறலாம்; நினைவாற்றல் மங்கி விடலாம். இவ்வாறு நிபுணர்கள் கூறினர். பள்ளி ஒன்றின் நிர்வாகியாக பணியாற்றும் ஜில் கூறுகையில்,"எனக்கு பழைய நினைவுகள் வருவதால் எந்த பிரச்னையும் இல்லை.


ஆனால், சில மனதுக்கு பிடிக்காத நிகழ்வுகள் பற்றி நினைவு வரும் போது பெரிதும் மனஉளைச்சல் ஏற்படுகிறது. இதனால் மனஅழுத்தம் வந்து பெரும் அவதிப்படுகிறேன். இந்த அசாத்திய நினைவாற்றல் எனக்கு நல்லதை விட, கெட்ட தை தான் தருகிறது' என்றார்.//

இத படிச்சப்ப ஒரு ஜோக் நினைவு வந்தது. கொஞ்சம் சடில்.
------------------

அமெரிக்கால ஒரு ஆசாமி. அவர் வேலை ஊர் ஊரா போய் வியாபாரம் செய்யறது. ஒரு ஊருக்கு போயிருந்தப்ப அங்க இருக்கிற ஒரு செவ்விந்தியரை பத்தி ரொம்ப உயர்வா பேசிக்கிட்டாங்க. அவருக்கு அபாரமான ஞாபக சக்தியாம். பல வருஷங்கள் முன்னால நடந்தத எல்லாம் ஞாபகம் வச்சுகிட்டு இருக்காராம். இப்படி கேள்வி பட்டதும் நம்ம வியாபாரிக்கு ஒரு உந்துதல். செவ்விந்தியரை பாக்கப்போனா ர். அவர் இருக்கிற குன்று ஏறிப்போய் பாத்து பேசினார். செவ்விந்தியருக்கு நிஜமாவே அபார சக்திதான். அங்கிருந்தே ஊரை காட்டி இந்த வீடு இந்த வருஷம் கட்டினது இந்த இடத்தில இன்ன மரம் இருந்தது ன்னு எல்லாம் சொல்ல முடிஞ்சது அவராலே. பல கேள்விகள் கேட்டு டக்கு டக்குன்னு பதில் வரதை பாத்து ஆச்சரியப்பட்டார். செவ்விந்தியர பாராட்டிட்டு "சரி, போய் வரேன்" னு சொல்லிட்டு கிளம்பிட்டார். கடைசியா ஒரு கேள்வி கேக்க தோணிச்சு. "அஞ்சு வருஷம் முன்னே இதே மாசம், இதே தேதி, காலை உணவு என்ன சாப்டீங்க" ன்னு கேட்டார்.

செவ்விந்தியர் சொன்னார், "eggs!"

படு ஆச்சரியத்தோட திரும்பிட்டார் நம்ம ஆளு.


நாலு வருஷம் போச்சு. திருப்பியும் அந்த ஊருக்கு போற வாய்ப்பு வந்தது. செவ்விந்தியர எப்படியும் திரும்ப ஒரு முறை பாத்து ஹலோ சொல்லணும்ன்னு நினச்சுக்கொண்டே போனார். அவர பாத்ததும் செவ்விந்திய மொழில ஹலோ சொல்லாம்னு ,

"how!"

அப்படின்னார். செவ்விந்தியர் நிமிர்ந்து யார்ரான்னு பாத்தார் வியாபாரின்னு தெரிஞ்சது. தயங்காம பதில் சொன்னார்.

"scrambled of course!"

இன்போஸிஸ் ல மொக்க போட ஆளு வேனுமாம்.

Hi,
If you know any of your friends willing to work in Mangalore send in theirresume to rajiv_eswaramoorthy@infosys.com . There is huge vacancy in thenewly opened development center here.Technology does not matter as long as they have engineering background.Do contact me at 09980130031 if you need any information.

Regards,Rajiv.

வணக்கம்!

தும்பிக்கையே நம்பிக்கைன்னு பிளிரி எல்லாருக்கும் ஒரு வணக்கம் வெச்சுக்கிறான் இந்த வாசுதேவன்.

இவன் கடலூர் மாவாட்டாத்து தலைநகரான கடலூர்லே மாவாட்டுகிறான். வேளா வேளைக்கு புஸ் புஸ் னு காத்தடிச்சுட்டு நானும் வேலை செஞ்சேன்னு பேர் பண்ணிட்டு போகிற புஸ்புஸாலஜிஸ்ட். இவன் வேலையை மதிக்கிற சில ஏமாந்தவங்க தர காசுல வண்டி ஏதோ ஓடுது. இப்படி அப்படி இருக்கணும் என்கிற கற்பனை எல்லாம் பெருசா வளத்துக்காததால நிம்மதியாவே வண்டி ஓடுது.

ஒரு பையர். கல்யாணமாயிடுத்து. மத்த வேதம் கத்துக்காத பசங்களுக்கு கத்துக் கெடுக்க- சீ- கொடுக்கப்போறேன்னு பிடிவாதமா இருக்கார். நெரூர் போகணுமாம். எப்ப எப்படின்னு இன்னும் முடிவாகலை.

ஒரு மனைவி. அட ஏன் சிரிக்கிறீங்க? தானா பிறக்கிற குழந்தைங்கள இவங்க இழுத்து வெளியே போட்டு நல்ல பேர் வாங்கிட்டாங்க.

அவ்ளோதான் என்னப்பத்தி நான் சொல்லிக்க தகிரியம் இருக்கிறது.


மத்தப்படி இந்த ப்ளாக் சமாசாரம் எல்லாம் போன டிசம்பர்லேந்து. தமிழ்ல தட்டச்ச ஓரளவு தெரியும். இநத மாபெரும் ஸ்கில் வீணாப்போகக் கூடாதே என்கிற ஆதங்கத்திலே ப்ளாக் போட்டுடலாம்ன்னு முடிவு பண்ணேன். நல்ல சேதின்னு ஆரம்பிச்சு ஈ ஓட்டிகிட்டு இருக்கேன். கண்ணுல வி. எண்ணை போட்டுகிட்டு தேடினாலும் பல நாட்கள் ஒரு நல்ல சேதியும் கண்ணுல படரதில்லை. இத தமிழ் மக்கள் கண்ணுக்கு கொண்டு போகனுமேன்னு கவலை பட்டுகிட்டு இந்த தமிழ் மண பட்டைய எப்படி கொண்டு வரதுன்னு கேக்க கீதா அக்காவுக்கு ஒரு மயில் தட்டிவிட்டேன்.

அவங்க "என்னப்போய் பெரிய கணினி நிபுணின்னு நினச்சு கேக்கிறயே!” அப்படின்னு பதில் அனுப்பிட்டு உடனயே "அதான் பட்டை இருக்கே! தெரிலியா? பட்டை போட்டு இருக்கியா?" ன்னு உறுமினாங்க. என்டாதுன்னு வலைல போய் பாத்தா இருந்தது. ஒரே ஒரு தலைப்ப பாக்கிறப்ப மட்டுமே அது தெரியும்னு யார் கண்டாங்க? நன்னி ன்னு சொன்னா அது என் காப்பிரைட் ன்னு சண்டைக்கு வந்தாங்க.


யார்ரா இந்தப்பயல் வாலாட்டறானோன்னு உளவுப்படைய ஏவிவிட்டு விவரம் சேகரிச்சுட்டாங்க. ஏதோ அவங்க போதாத காலம் இவன் நல்ல கிழவன்னு தோணிப்போச்சு. பிரெண்டு ஆயிட்டாங்க பாவம்.


அம்பிக்கு வாழ்த்து சொல்லி போஸ்ட் போட்டப்ப லிங்க் அனுப்பி இருந்தாங்க. "அட! நமக்கு இருக்கிற பதிவுல மொக்கை போட வாய்ப்பு இல்லாம கஷ்டப்படறோமே. அதுக்கு ஒரு சான்ஸ் கிடைக்கும் போல இருக்கேன்!" ன்னு இது என்ன கான்செப்ட் ன்னு கேக்கப்போய் 'ஆப்டான்டா ஒரு ஆசாமி" ன்னு சேர்ரீங்களா சொல்லுங்க ன்னாங்க. உங்க போதாத காலம் சரின்னுட்டேன்.


கீ. அக்கா சொன்னபடி டிடி அக்காவுக்கு ஒரு மயில் அனுப்பினேன்.

டிடி அக்கா,
ப்ளாக் யூனியன்லே என்னையும் சேத்துக்கிறீங்களா?
நான் நல்ல பையன்.
அப்படின்னு சிலர் ஒத்துக்கிறாங்க. ;-)
விதி (யாரை விட்டது?) முறைகள் இருந்தா சொல்லுங்க!
திவா

டிடி அக்கா அப்ளிகேஷன் பாரம் எல்லாம் அனுப்பினாங்க. விதிகளுக்கு ஒத்துக்கறியா இல்லையான்னு பயமுறுத்த விதி யாரை விட்டதுன்னு சரின்னேன். அப்புறமா பாத்தா இந்த பயலை சேத்துக்கலாமா வேணாமான்னு ஏலம் போட்டுகிட்டு இருக்காங்க. அட தெரிஞ்சா நாம நாலு ஓட்டு போட்டு இருக்கலாமேன்னு பாத்தா ஆதரவா நாலு பேர் கை தூக்கி இருந்தாங்க. சரி வேணாம்னு விட்டுட்டேன். அந்த நாலு பேருக்கு நன்ஸ். இன்னிக்கு டிடி அக்கா இன்விட் அனுப்ப இதோ மொக்கை எழுதிகிட்டு இருக்கேன்.

அப்பப்ப பாப்போம். ரொம்ப கஷ்டப்படுத்த மாட்டேன், கவலைப்படாதீங்க!

:-))